🌸 دانلود فیلم The Godfather Part II 1974 (پدرخوانده: قسمت ۲)

پدرخوانده: قسمت ۲ 1974 (به انگلیسی: The Godfather Part II) یک فیلم درام و محصول 1974 کشور آمریکا, بوده و شما میتوانید برای دانلود فیلم پدرخوانده: قسمت ۲ 1974 دوبله فارسی روی لینک هایی که برای دانلود در صفحه می بینید اقدام کنید. داستان فیلم به این صورت هست که زندگی و مسیر ابتدایی ویتو کورلئونه از دهه 20 قرن 19 در نیویورک نشان داده شد، حال پسرش، مایکل، قدرتش را بر سازمان تبهکاری خانوادگی گسترده و متراکم می کند..

این فیلم به کارگردانی Francis Ford Coppola, ساخته شده‌ است. برای دانلود مستقیم پدرخوانده: قسمت ۲ 1974 یا دانلود دوبله فارسی فیلم The Godfather Part II 1974 تنها کافیست کیفیت فیلم مورد نظر را انتخاب کرده و گزینه دانلود را بزنید. فیلم ‌نامه این فیلم را Al Pacino, Robert De Niro, Robert Duvall, Diane Keaton, John Cazale, Talia Shire, Lee Strasberg, Michael V. Gazzo, G. D. Spradlin, Richard Bright, نوشته ‌اند. همچنین اگر قصد دانلود پدرخوانده: قسمت ۲ 1974 زیرنویس فارسی با کیفیت 480p را دارید روی کیفیت مورد نظر کلیک کنید.

بازیگران Al Pacino, Robert De Niro, Robert Duvall, Diane Keaton, John Cazale, Talia Shire, Lee Strasberg, Michael V. Gazzo, G. D. Spradlin, Richard Bright, در این فیلم به ایفای نقش پرداخته‌اند. نسخه های دیگری از این فیلم هم مانند دانلود فیلم سینمایی پدرخوانده: قسمت ۲ 1974 دوبله فارسی در پینک فیلم موجود هستند و تنها کافیست بر روی گزینه دانلود فیلم پدرخوانده: قسمت ۲ 1974 کلیک کنید. همچنین اگر قصد دانلود The Godfather Part II 1974 720p را هم دارید پینک فیلم بهترین مکانی هست که میتوانید از آن برای دانلود فیلم استفاده نمایید.

رده سنی فیلم پدرخوانده: قسمت ۲ 1974 R بوده و قبل از دانلود فیلم پدرخوانده: قسمت ۲ 1974 باید گفت تماشای این فیلم برای افراد زیر R سال مناسب نیست! این فیلم در ژانرهای درام, جنایی, بوده و محصول کشور آمریکا, هست. زبان اصلی فیلم پدرخوانده: قسمت ۲ 1974 انگلیسی, ایتالیایی, لاتین, اسپانیایی, بوده ولی ما در پینک فیلم دانلود فیلم پدرخوانده: قسمت ۲ 1974 دوبله فارسی را هم برای شما امکان پذیر کردیم. اگر قصد دانلود فیلم The Godfather Part II 1974 را دارید باید این را هم اضافه کنیم که امتیار IMDB فیلم پدرخوانده: قسمت ۲ 1974 9.0/10 از 10 می باشد.

زندگی و مسیر ابتدایی ویتو کورلئونه از دهه 20 قرن 19 در نیویورک نشان داده شد، حال پسرش، مایکل، قدرتش را بر سازمان تبهکاری خانوادگی گسترده و متراکم می کند.
سال 1958. «مایکل کورلئونه» (پاچینو) درگیر سرو سامان بخشیدن به امپراتوری ای است که از پدرش، «دون ویتو» (براندو) به ارث برده است…
با مرگ دن کورلئونه پسر کوچکش مایکل (آل پاچینو) به ریاست خانواده می رسد. او باید تلاش کند تا در مقابل خانواده های مافیایی دیگر که با ثروت باد آورده قاچاق مواد مخدر به قدرت مضاعف دست یافته اند از جایگاه خانواده کورلئونه دفاع کند. از طرفی باید در مقابل کنگره امریکا درباره فعالیتهای خانواده اش پاسخگو باشد. در بخشهایی دیگر از فیلم با گذشته دن کورلئونه (مارلون براندو) و داستان پدرخوانده شدنش و مهاجرتش به امریکا همراه می شویم...
سال 1958. «مایکل کورلئونه» (پاچینو) درگیر سرو سامان بخشیدن به امپراتوری ای است که از پدرش، «دون ویتو» (براندو) به ارث برده است. داستان به طور موازی زندگی «مایکل کورلئونه» قبل از انقلاب کوبا و زندگی «ویتو کورلئونهٔ» جوان، مهاجرت او از سیسیل به آمریکا و چگونگی رسیدن او به قدرت را نشان می‌دهد و اینکه مایکل چگونه در دادگاه به دفاع از خود در مقابل اتهامات می پردازد…
زندگی اولیه و حرفه ویتو کورلئونه در دهه 1920 شهر نیویورک به تصویر کشیده می شود، در حالی که پسرش، مایکل، گسترش می یابد و کنترل خود را بر سندیکای جنایات خانوادگی محکم می کند.
فیلم زندگی و حرفه ی کاریِ ویتو کورلئونه در سال ۱۹۲۰ در نیویورک را به تصویر می کشد و این در حالی است که پسرش مایکل ، در حال گسترش کسب و کارش هست و…
داستان به طور موازی زندگی «مایکل کورلئونه» قبل از انقلاب کوبا و زندگی «ویتو کورلئونهٔ» جوان، مهاجرت او از سیسیل به آمریکا و چگونگی رسیدن او به قدرت را نشان می‌دهد و اینکه مایکل چگونه در دادگاه به دفاع از خود در مقابل اتهامات می پردازد.

جهت دانلود فیلم The Godfather Part II 1974 (پدرخوانده: قسمت ۲) دوبله فارسی و با زیرنویس فارسی به پایین این صفحه مراجعه فرمایید.

من به سمت The Guardian Part II حرکت کردم و انتظار داشتم تجربه فیلمی فریبنده ای را داشته باشم که از جدش گرفته ام. من یک وقفه افسانه ای و صمیمانه در لاکوزا نوسترا را پیش بینی می کردم. همه چیز برابر بود، من در دنیایی از تلخی شدید غوطه ور بودم، در آرزوی درمان. جمعیت به عنوان اولین تماشاگر سقوط مایکل کورلئونه زمانی خارق‌العاده در عذاب هستند. کاپولا، از طریق فیلمنامه ای باورنکردنی، به شکلی باشکوه به تصویر می کشد که چگونه وجود خطا، قتل، و اغراق به خود، حتی بر ابهت آورترین ارواح تأثیر منفی می گذارد. از آنجایی که مایکل بی‌نهایت از ظرافت دور می‌شود و در نهایت مرتکب گناه اساسی در کشتن خواهر و برادرش شد، ما می‌توانیم برای Wear Corleone احساس ناراحتی کنیم. The Guardian Part II یک ارزیابی عالی از معضل انسانی است که باعث می شود جمعیت با اعتراف جدی از تأثیرات یک دنیای آزاد شده ظاهراً عجیب و غریب که در The Back up والد تجربه شده است روبرو شوند. شاید چیزی که پدرخوانده: قسمت ۲ را به پانتئون افسانه های سبک قدیمی جدا می کند، تمایز آن از مایکل است که خانواده را با ایجاد زیربنای اعتماد، افتخار و احترام توسط ویتو خراب می کند. کاپولا به قدری دو داستان شگفت انگیز را در هم می آمیزد که فیلم کاملاً غیرقابل مقاومت است. ماریو پوزو و کاپولا برای ترکیب خیره‌کننده‌شان، کاپولا به خاطر رفتار خارق‌العاده‌اش و به‌ویژه آل پاچینو و رابرت دنیرو اعتبار دارند. با قدرت دو سرگرم کننده فوق العاده با استعداد، به خودمان اجازه می دهیم که در یک رویارویی دیدنی ارگاستیک خلاص شویم. من این را بهترین فیلم آمریکایی می‌دانم که در هر نقطه‌ای به سینما زیبایی بخشیده است.

تمایل بسیاری از مشتریان imdb در مورد این موضوع قابل توجه است: «پدرخوانده» یک فیلم ارجح بر «نگهبان قسمت دوم» است. با این وجود، پس از تماشای متوالی آن‌ها در شب گذشته، و سپس در مورد مزایای کلی با همراهم، باید بگویم که مخالفم.

بیایید اثبات را بررسی کنیم. خوب، پس «پدرخوانده» صحنه های مرگ بهتر، آدم های بد بهتر، جیمز کان و مارلون براندو دارد. این موارد را نباید نادیده گرفت. با این حال، "قسمت دوم" ظاهرا حماسی تر و مطمئنا دوست داشتنی تر است. در اینجا ما دو فیلم را به قیمت یک فیلم (البته صادقانه بگویم که طول معمولی نیست) دریافت می کنیم. علاوه بر این، در این دو خط داستانی مجزا، دو نمایشگاه عظیم داریم. در حال حاضر، به نظر می رسد که فرض کنیم دنیرو و پاچینو قرار است صفحه نمایش را به اشتراک بگذارند، اساساً منفجر می شود.

آل پاچینو و دنیرو هر دو خود را به افسانه های سلولوئید تغییر می دهند. پاچینو حضوری را نشان می‌دهد که در فیلم The Godfather Part II اولیه به آن اشاره شده بود، زیرا ما او را تماشا می‌کنیم که به شدت علایق عزیزانش را زیر نظر دارد. او در طول فیلم به طور قابل توجهی پیر می شود، اما هرگز انسانیت خود را از دست نمی دهد.

دنیرو نه تنها نقطه ای را در مورد مارلون براندو جوان منتقل می کند، بلکه Wear Vito را می سازد و یک خنده بی تکلف و کاملاً مناسب برای او فراهم می کند. استخوان: به سادگی در صحنه‌ای که انتظار می‌رود فقط یک پوزخند متوجه یک زمین‌دار ستمگر سابق شود، 10 دلار اجاره‌اش را پایین بیاورد!

در پایان روز، من از کل آب و هوای «قسمت دوم» حمایت می‌کنم. '. آنچه ممکن است به مجموعه قطعات جد خود نیاز داشته باشد، آن را با تحمل و فیلمبرداری فوق العاده خود جبران می کند، و رفتاری با اطمینان غیرقابل تصور هزینه را با نتیجه بخش اصلی مدیریت می کند.

تمایل بسیاری از مشتریان imdb در این مورد قابل توجه است: «پدرخوانده» یک فیلم ارجح بر «نگهبان قسمت دوم» است. در هر صورت، پس از تماشای متوالی آن‌ها در شب گذشته، سپس در مورد مزایای کلی با همراهم، باید بگویم که مخالفم.

بیایید اثبات را بررسی کنیم. خوب، پس «پدرخوانده» صحنه های مرگ بهتر، زندگی پست بهتری دارد، جیمز کان و مارلون براندو. این موارد را نباید نادیده گرفت. با این حال، «قسمت دوم» ظاهراً حماسی‌تر و مطمئناً شبیه‌تر است. در اینجا ما دو فیلم را به قیمت یک فیلم (البته نه در حد معمولی) دریافت می کنیم. علاوه بر این، در این دو خط داستانی مجزا، دو نمایشگاه عظیم داریم. در حال حاضر، به نظر می رسد در صورتی که دنیرو و پاچینو صفحه را به اشتراک بگذارند، اساساً منفجر می شود.

آل پاچینو و دنیرو هر دو خود را به افسانه های سلولوئید تغییر می دهند. پاچینو حضوری را به نمایش می گذارد که به تازگی در فیلم The Godfather Part II اصلی به آن اشاره شده بود و ما او را با آرامش تماشا می کنیم که علایق عزیزانش را زیر نظر دارد. او در طول فیلم به طور قابل توجهی پیر می شود، اما هرگز انسانیت خود را از دست نمی دهد.

دنیرو نه تنها نقطه ای از مارلون براندو جوان را منتقل می کند، بلکه Wear Vito را خلق می کند و یک استخوان خنده دار محجوب و کاملاً مناسب برای او فراهم می کند: به سادگی در صحنه‌ای که انتظار می‌رود فقط یک پوزخند متوجه شود، یک زمین‌دار مستبد سابق 10 دلار اجاره خود را پایین می‌آورد!

در پایان روز، من از کل آب و هوای «قسمت دوم» حمایت می‌کنم. چیزی که ممکن است به قطعات جد خود نیاز داشته باشد، آن را با تحمل و فیلمبرداری فوق‌العاده‌اش جبران می‌کند، و رفتاری با اطمینان سرسام‌آور که هزینه آن را با پیشرفت بخش اصلی مدیریت می‌کند.

همانطور که قبلاً گفتم، من واقعاً نمی توانم اسپین آف ها را تحمل کنم. در واقع، این ممکن است به طور جدی یک اسپین آف نباشد (از آنجایی که نیمی از این، نیمه فلاش بک، در رمان اول بود)، اما چه بر سر زمین است. این ادامه غیر معمول است که نه تنها کامل است، بلکه اولی را تقویت می کند. اگر اسلحه‌ای را روی سرم نگه داشتید و از من پرسیدید که فیلم شماره 1 من چه بوده است، واقعاً این یکی به نظر می‌رسد. با این حال نمی‌توانم با کاپولا مخالفت نکنم، کسی که احساس می‌کرد کورلئون‌ها را تا حدی رمانتیک کرده است. > روشی که زمان از زمان حال می گذرد تا به راحتی بگذرد، روشی که در آن درک می کنیم که چگونه گذشته بر حال تأثیر می گذارد، روشی که روایت مایکل کورلئونه درجه بدبختی یونانی را انجام می دهد، دوره، نمایشگاه ها، امتیازات، همه چیزهایی که به هم می رسند. بسیار عمیق تر از اول است. به هر حال، انگیزه اصلی برای دیدن پدرخوانده: قسمت ۲ آل پاچینو است. ارزیابی متواضعانه من این است که علاوه بر این که این یکی از پنج نمایشگاه فوق‌العاده او در سال‌های 1972-1975 بسیار عالی است (بقیه آن‌ها The Adoptive Parent، SCARECROW، SERPICO، و داغترین زمان سال)، بهترین ارائه توسط یک سرگرمی که در هر مقطعی دیده ام، نقطه (اعدام لیو اولمان در PERSONA بهترین نمایشگاهی است که توسط یک سرگرمی دیده ام). معلوم می شود که مایکل کورلئونه با دستیابی به قدرت بیشتر خاموش می شود. او از همراهان، خانواده و حتی افرادی که برای او کار می کنند فاصله می گیرد، زیرا کاملاً خود را از بشریت دور می کند. با این حال ما نسبت به او احساس ناقصی داریم، به این دلیل که پاچینو هرگز برای دلسوزی ما بازی نمی کند، اما نمایشگاهی تعطیل می کند. اغراق کردن آن ساده است، بازی ثابت و نزدیک جلیقه سخت است و پاچینو راه دردسرسازتر را انتخاب می کند. ما به‌علاوه احساس او را داریم، زیرا می‌توانیم رفتارهای مایکل را از این طریق تشخیص دهیم که این روش اصلی است که او معتقد است می‌تواند کارها را اداره کند. در صورتی که او در هر لحظه از جدایی خود بیرون بیاید، باید قبول کند که ناامید شده و غیراخلاقی است (که واقعاً تا حدی انجام می دهد. III). یک کار هنری.

همیشه این اتفاق نمی افتد، با این حال گاهی اوقات یک اسپین آف - به احتمال زیاد که می توانید پدرخوانده: قسمت ۲ را چیزی شبیه به این بنامید - سوژه ها و نمایش های فیلم اصلی را تقویت می کند. در این قطعه دوم از قتل کورلئونه، علاقه و روابط خانوادگی، آدم حدود پنج دقیقه دلتنگ براندو می‌شود و پس از آن، پاچینو در بهترین نقشی که در هر مقطعی به پایان رسانده است، به نمایش در می‌آید. اسکار برای عطر یک خانم؟ اختلال بینایی منظم با توجه به انتخاب کنندگان مؤسسه، به این دلیل که پاچینو تنها با یک نگاه تحقیرآمیز و سرد از چشمانش، و با نحوه پاسخ دادن او به صفحه، هر فرد دیگری را به باد می دهد. در پایان فیلم به نظر می رسد که او یک ریچارد سوم قرن بیستمی است، با پیراهنی سرمه ای و چهره ای رنگ پریده و عملاً خفته. کاپولا که قبلاً در آن سال برای نمایش حیرت‌انگیزش به نام «بحث» فیلم‌هایی را به ثمر رسانده بود، همان‌طور که من می‌خواهم فکر کنم بهترین فیلمی است که بین سال‌های 1970-1979 ساخته شده است. به طور واضح، از ابتدا تا پایان، پدرخوانده: قسمت ۲ کاملاً هیپنوتیزم کننده است. دنیرو به جای براندو به عنوان لباس جوان‌تر در یک سرگرمی فوق‌العاده وسوسه‌انگیز از نیویورک در اوایل 100 سال وارد می‌شود، اما در آخرین صحنه او دیگر مشکلی در پذیرش این نخواهید داشت که این کسی است که در بیست سال آینده زمان، تبدیل به مارلون براندو در پدر و مادر پشتیبان شد. 28 سال فیلم‌های جنایتکارانه‌تر (رفقای خوب، مدتی پیش در آمریکا) از متلاشی کردن قدرت و شخصیت غیرقابل انکار خود غفلت کرده‌اند. این به این دلیل است که بخش دوم پشتیبان‌گیری به هر یک از آثار نمونه‌ای از هنر واقعی شباهت دارد - هرگز پیر نمی‌شود و قدرت آن هرگز محو نمی‌شود. متأسفانه، بخش سوم به از بین بردن بخشی از درخشش آن کمک کرد، اما فقط یک بخش کوچک. قسمت سوم واقعاً ضروری نبود - روایت مایکل کورلئونه نه چندان دور - در دریاچه تاهو.

فیلم‌هایی مانند این یک بار به‌طور مداوم پخش می‌شوند، بنابراین به سختی و سرعت به خودتان کمک کنید و برای این کار دست بکشید. 200 دقیقه و از بینش فیلم فوق العاده لذت ببرید. بعداً از من قدردانی خواهید کرد!

The Guardian II دقیقاً فیلمی درباره مافیا نیست. موضوعاتی که در طول فیلم در جریان است، قدرت، فساد زور و خانواده است. کاپولا با استفاده از فلاش بک و فلش فوروارد به طرز ماهرانه ای روایت های برابر پدر و فرزندش را بازگو می کند. او در تمام مدت نشان می دهد که چگونه پدر یک دامنه می سازد و چگونه فرزندش به این روش به طور تصادفی آن را از بین می برد. صحنه هایی از جمله مایکل کورلئونه کودک ماهیتی شدید دارند، در حالی که صحنه هایی از جمله پدر، ویتو کورلئونه جوان، به شیوه ای شاداب تر معرفی می شوند. قبل از فلاش بک یا فلش فوروارد، کاپولا از روش موفقیت آمیزی برای داشتن بچه های جوان یا توجه به آنها استفاده می کند. بچه ها در صحنه برای تأکید بر ارتباط نسلی از طریق بچه ها. صحنه‌های فلس بک نیز با استفاده از استراتژی‌های مختلف برای نورپردازی برای متمایز کردن حالات مختلف گرفته می‌شوند. از لحاظ استعاری، روایت کورلئون‌ها با صعود و آلودگی ناشی از آمریکا مطابقت دارد. تصویری قطعی از آمریکا به عنوان مجسمه آزادی در تمام طول فیلم نمایان می شود. مرگ هایمن راث، رهبر قبیله یهودی مافیا، به طرز تکان دهنده ای شبیه مرگ لی هاروی اسوالد، قاتل حرفه ای فرضی رئیس جمهور جان کندی است. کاپولا با موفقیت از تصاویر، به عنوان مثال، نارنجی برای مقابله با شر استفاده می کند. چند صحنه شخصیت‌هایی را نشان می‌دهند که پرتقال را به‌طور شیطانی در دست دارند (محصول ارگانیک تصویری از شرارت در کتاب مقدس است). در یک صحنه اولیه، جانی اولا، پیام‌آور هیمن راث، پرتقالی را برای مایکل کورلئونه از میامی می‌برد. در یک صحنه فلاش بک، Wear Fannucci (دست تیره) دیده می شود که از یک پرتقال قبل از مرگش مراقبت می کند. مایکل کورلئونه در حالی که نقشه قتل دشمنانش را می کشد، در حال خوردن پرتقال است. کوپولا علاوه بر این، آداب و رسوم سخت کاتولیک را به عنوان تنظیماتی در ترتیبات مهم قتل در بر می گیرد. همانطور که ویتو کورلئونه را قتل می‌کند، رژه‌ای سخت در شهر برگزار می‌شود. در حالی که فردو خواهر و برادر مایکل در حال کشته شدن است، او در حال ارائه دعای جهش ایمان است. در پایان مایکل روح و خانواده خود را از دست می دهد تا با قدرت خود ادامه یابد. فیلمی خارق العاده از یک رئیس با استعداد.

آیا The Guardian Part II بهتر از فیلم اصلی است؟ انتخاب چالش برانگیز است، اما تردیدی وجود ندارد که این دو فیلم باید دائماً با هم به عنوان ویژگی یک کل برجسته تر در نظر گرفته شوند.

وقتی برای اولین بار این دو بخش را دیدم، متوجه شدم یک فرد جوان من فیلم اصلی را به طور قابل توجهی رضایت بخش تر می دیدم. بحث اصلی من این بود که قسمتی را که دوره طولانی تری را در مدت زمان کمتری روی صفحه نمایش دیدم، و متعاقباً سرعت بهتری داشت و واقعاً جذاب بود. با این حال، از آن نقطه به بعد، دیدگاه من تا حدودی تغییر کرده است.

من این گزینه را داشتم که این دو فیلم را پشت سر هم ببینم، و متوجه شدم که قسمت دوم واقعاً در موقعیت من پیشرفت کرده است. من این بحث را شنیده ام که قسمتی را که با تحقیر کامل مایکل به پایان رساندم، و بر این اساس نباید ادامه یابد. همانطور که ممکن است، من احساس می کنم قسمت دوم به طور قابل توجهی بیشتر آخرین قسمت داستان است تا صرفاً یک پایان طولانی، همانطور که برخی افراد می گویند.

در حالی که The Guardian: THE Total Legendary (قسمت I و II) chronologized) روایت مناسبی از داستان است، پدرخوانده: قسمت ۲ بیشتر برای کنار هم قرار دادن صعود ویتو به شکوه با اشتباه مایکل است. برای شش ساعت و نیم نگاه کردن، فقط دیدن مایکل از پاچینو که کودک جوان و امیدوار، "این خانواده من هستند، کی. این من نیستم" را به مرد سرد و بی روحی که اخیراً خواهر و برادر خود را کشته است، رها می کند، کاملا احتمالاً تأثیرگذارترین تغییر در تاریخ سینما. در فیلم The Godfather Part II سوم (مطمئناً بی‌معنی و متوسط، اما نه یک تصویر وحشتناک)، صحنه واقعاً تکان‌دهنده اصلی پذیرش مایکل در مهد کودک است که به مناسبت‌های قسمت دوم اشاره دارد. پایان قسمت سوم حتی یک کپی رنگ پریده از آخرین صحنه 1959 به میزان محدود II است، در حالی که مایکل روی صندلی، به امپراتوری در حال نابودی خود نگاه می کند.

آخرین صحنه تا حدی II، فلاش بک به روز پرل هاربر، شاید مضحک ترین نشانه ارتباطی از مردی باشد که زمانی مایکل ممکن است بزرگ شده باشد، به ویژه پس از دیدن آنچه که او شده است: حرامزاده، بی برادر، و بدون همسر و فرزندان جوانش. علاوه بر این، در نهایت ضعیف است. یک شعر تشییع جنازه فوق العاده برای یک زندگی روزمره که ممکن است باشد.

منو یک طرفه صدا کن برای مدت طولانی احساس می‌کردم که اولین گاردین فیلم‌های پایانی است و غیرممکن است که در هر نقطه‌ای از آن بالاتر بروند. پس از مدتی طولانی که افرادی برای دیدن قسمت دوم (و بار مهم طلای اسکار که برنده شده بود) من را زیر پا گذاشتند، در نهایت از بین رفتم، آن را اجاره کردم و مردی تغییر یافته را از آن دور کردم.

در هر فیلمی، بازگویی دو داستان مجزا که در سطحی مشابه با هم تطابق دارند، دردسرساز است. این چیزی است که آنها به دست آوردند. گرفتن یک شخص اعلام شده در ابتدا و تماشای تکه تکه شدن او در ادامه، بسیار ناپسند است. آن را کشیدند. علاوه بر این، غیرقابل درک است که یک خواهر یا برادر واقعاً خواهر یا برادر دیگری را بفروشد. آن را بپذیر.

قسمت دوم روایت‌های مساوی از ویتو کورلئونه جوان (رابرت دنیرو که اساساً انگلیسی صحبت نمی‌کند) را بازگو می‌کند که به کیفیتی غیرقابل انکار در آشپزخانه جهنمی نیویورک صعود می‌کند و فرزندش مایکل (آل پاچینو در بهترین اجرایش. همیشه)، چندین سال پس از درگذشت ویتو، تلاش می‌کرد تا به کسب‌وکاری که هرگز نیازی به عضویت در آن نداشت، دست یابد. صعود و سقوط دو مرد کاملاً متفاوت، در هر صورت چیزی شبیه به هم.

خوبی ذاتی ویتو در نمایشگاه او نفوذ می کند. ویتو پس از خلاص شدن از شر "دست سیاه" که از طریق ترس و بدرفتاری جاده ها را هدایت می کند، از طریق مهربانی و همدلی فرماندهی منطقه خود را به عهده می گیرد. او مسائل خویشاوندان خود را می‌داند و دلیل این را می‌داند که در شرایط خاص، طاقت رفتن برای کمک به پلیس را ندارند. او رابین هود آنهاست.

اما، مدتها بعد در سواحل دریاچه تاهو، جوانترین فرزندش مایکل ایمان بد دعوت خود را پذیرفته است. او دشمنانش را تهدید می‌کند، قدرت را از راهنمای محرمانه پدرش می‌گیرد و خواهر و برادر تثبیت‌شده‌اش، فردو (جان کازاله که خیلی دلتنگش شده بود) را به یک بچه کار مشهور تبدیل می‌کند. پس از تلاش برای کشتن او، مایکل به یک سفر جهانی می رود تا دشمنان احتمالی خود را ترکیب کند و آنها را علیه یکدیگر قرار دهد. در این سفر است که جوهر واقعی دشمنش را می‌آموزد و می‌فهمد که برای تسخیر او ممکن است روحش را از دست بدهد. پایان هایی که در هر مقطعی تجربه کرده ام. قبل از اینکه سعی کنید قسمت سوم والد فرزندخوانده را ببینید (این بسته شدن را خراب می کند) این را ببینید.

باید آن را به کاپولا بسپارید. او بدون تردید شاید یکی از بهترین کارگردان/فیلمنامه نویسان 20 سال صد سال است. ما با تعهدات والدین پشتیبان او آشنا هستیم، با این حال وقتی پاتون، بحث، پایان جهان اکنون و رامپل فیش را نیز در نظر می گیریم، باید ارزش آن را ببینیم که او واقعاً چقدر مقاله نویس عالی است.

اما فیلم‌های گاردین با دلایل مناسب بیشترین همراهی را برای او خواهند داشت، و از این رو شایسته است، به‌ویژه در همکاری مشترک با ماریو پوزو، یکی از بهترین نویسندگان آن زمان.

کاپولا هرگز مرد نیست. که سعی می کند ما را با شکل ساده ای از هر رمان نمونه ای متوقف کند، به ویژه رمان های پوزو که همگی وسعت و نیروی باشکوهی دارند. کاپولا می‌خواهد به معنای واقعی هر جزء را از کتابی به فیلم دیگر به ما بدهد - قطعات طاقت‌فرسا و بی‌اهمیت نیز. اما دقیقاً همان «تکه‌های خسته کننده» به طرز تحسین‌آمیزی در اختیار متخصص است که به فیلم (هر یک از فیلم‌های او در واقع) درخشندگی هوشمندانه‌تر و تنظیم‌شده‌تری می‌دهد.

من باید از آنجایی که G2 دارای ثروت و مؤلفه های شخصیت پردازی نسبت به اولی بود، به ترجیح دادن به G2 رضایت داد. علیرغم این واقعیت که براندو به طور کلی در فیلم The Godfather Part II اول عالی و به طور معقولی سازش‌کار بود، سرعت فیلم را به پیاده‌روی کاهش می‌داد که شخصیت‌های مختلف را با خود پایین می‌آورد.

اما با "ناشناخته" دنیرو در نقش ویتو جوان در G2 شاهد تحولی در بهبود شخصیت او خواهیم بود، زیرا در واقع به هر یک از شخصیت‌های اصلی از جمله شخصیت‌های پاچینو، کیتون و داول توسعه بیشتری داده شده است تا نسخه اصلی خود را توسعه دهند.

توجه ویژه باید به رابرت دوول، احتمالاً یکی از مضحک‌ترین ستاره‌های کم ارزیابی شده در حافظه اخیر، که توانایی بیشتری در یکی از آن «مونالیزا» مانند پوزخند زدن نسبت به یک تن ستاره بزرگ A1 امروزی دارد!

من واقعاً G2 را دوست داشتم، بیشتر در فیلم The Godfather Part II تا ویدیو، به این دلیل که مثلاً یک «اپرای ایتالیایی» افسانه‌ای، فضایی برای نفس کشیدن را دارد و یک صفحه تلویزیون 29 اینچی بریده نمی‌شود. آن را.

G2 با وجود این واقعیت که به طور مشابه به آن متکی است تا بر تأسیسات اصلی گسترش یابد. G2 برای بررسی دقیق تر است، محتوا می درخشد، وحشیگری مرتب شده و اغراق آمیز نیست. بازیگری بسیار مهم است و دست ماهر کاپولا در ترنر وجود دارد تا همه بتوانند ببینند و مشتاق باشند.

من یک دهه یا خیلی خیلی جوان هستم که روزهای واقع گرایانه دو فیلم اولیه پشتیبان را به یاد بیاورم، با این حال شرط می بندم که وقتی نکات شایعه آمیز درباره ادامه فیلم در ابتدا شروع شد، بسیاری از تماشاگران سینما این الزام را برای خود زیر سوال می بردند و در مورد اینکه آیا واقعاً می‌تواند برای اثر هنری که اولین فیلم بود برابری کند یا خیر، کمی نامطمئن بوده‌اند.

متاسفانه انکارناپذیری چنین شکست‌هایی مانند Jurassic Park II و Die Hard II شده بود. بخش مهمی از تجربه سینمای دهه 1990 من بود. قانون اصلی اسپین‌آف‌ها که وقتی بزرگ شدم می‌دانستم این بود که به احتمال زیاد از فیلمی به فیلم دیگر بدتر می‌شوند. به این ترتیب، در پی انباشتن نوار برای پشتیبان‌گیری والدین قسمت دوم، آیا می‌توانید در هر نقطه‌ای از من ایراد بگیرید که با کمی ترس و وحشت، دکمه شهر را در اطراف دکمه‌ی شهر بر روی ویدیو بلند کرده‌ام؟

بله، می‌توانید ! من باید حس بهتری از آن داشتم. The Guardian Part II آنقدر فیلم The Godfather Part II استثنایی است که در واقع اگر آن را ادامه‌ی فیلم اصلی بدانیم، ارزش کمی دارد. من را کلاه قدیمی بنامید، اما «قطعه همراه» مطمئن باشید مؤثرترین راه برای به تصویر کشیدن آن مطابق اول است. از نظر درجه و اندازه بینش، فکر نمی‌کنم در هیچ کجا حریفی داشته باشد.

این هم از آن دسته فیلم‌هایی است که تک تک بخش‌ها در آن فوق‌العاده هستند تا جایی که بدون حتی یکی از آنها، شما می توانید تمام چیز را در حال فروپاشی تصور کنید.

هیچ چیزی نباید گفته شود که تا کنون بارها در مورد پروژه و نمایشگاه های جداگانه آنها بیان نشده است. پاچینو و دنیرو اساساً با کمک دووال، کازاله و استراسبرگ هیپنوتیزم می‌کنند. فیلمنامه کاپولا و پوزو مرگ اخلاقی مایکل را به‌طور گرافیکی ترسیم می‌کند، تقریباً شما را عذاب می‌دهد که به‌عنوان یک افسانه جنگ سوت که در افتتاحیه «پدرخوانده» معرفی شد، به خاطر بیاورید. با توجه به حرکت قابل توجه برای نوشتن فلاش بک ها، آنها نیاز بسیار مهمی را در تمام طول فیلم برآورده می کنند و بدون آنها، خط داستانی اساسی بر نیمی از آن تأثیر نمی گذارد. موسیقی نینو روتا تنها در یک موضوع (چیزی که در ابتدا با نزدیک شدن ویتوی جوان به جزیره الیس همراه با پناهجویان فردی نمایان می‌شود) عظمت و بدبختی غرق‌کننده پدرخوانده: قسمت ۲ را به تصویر می‌کشد و موسیقی تصادفی او بدون مزاحمت عالی است.

شاید بهترین تایید فردی را باید برای فیلمبرداری گوردون ویلیس حفظ کرد. خلق و خوی فیلم را بی عیب و نقص می گیرد و او حتی کارش را در اولی بهتر می کند. به خودی خود به خوبی می توان آن را کتاب کتاب مقدس فیلمبرداران نامید. همچنین، هر فردی که ناظری را در آخرین نما از فیلم داشته باشد، دقیقاً چیزی را که من در مورد آن بحث می‌کنم می‌داند، اما در حال حاضر، آن را برای شکاکان ادامه‌ی فیلم من در آنجا پیدا می‌کنند. یک اثر هنری بی نظیر.

بعد از دیدن «پدرخوانده» به شکل جالبی، بلافاصله به جایگاه فیلم های شماره یک من رسید. از آنجایی که من پدرخوانده: قسمت ۲ را خیلی دوست داشتم، فکر نمی‌کردم که اسپین‌آف‌های آن بتوانند از آن بهتر عمل کنند. با این وجود، من خارج از پایگاه بودم. قسمت دوم والد پشتیبان احتمالاً بهترین بازیگری، دوره، فیلمنامه نویسی و نقشه ای را در بر می گیرد که در هر مقطعی در فیلم The Godfather Part II یافت شده است. شگفت‌انگیز نامیدن این فیلم، آن را در ابعادی نزدیک به جنایی قرار می‌دهیم. این یک نمایش‌دهنده است، و به‌هرحال از آن زمان، شغل کاپولا تغییر کرده است، «II» دائماً او را بازپس خواهد گرفت.

افراد کافی این طرح را به تصویر کشیده‌اند، بنابراین من به آن نمی‌پردازم. همه چیز برابر باشد، من حول نمایشگاه ها متمرکز خواهم شد. دنیرو در نقش ویتو کورلئونه جوان عالی است. دنیرو مانند براندو در فیلم The Godfather Part II «من» بیش از گفتمان، مکاتبات چهره‌ای را شامل می‌شود. در دنیرو، جوان مشتاقی را می‌بینیم که با خشم و میل به انتقام به ایالات متحده می‌آید و نظاره می‌کند که او تبدیل به یک توانایی مرد برای انجام آن می‌شود. علاوه بر این، منحنی شخصیت او تمایز ایده آل را به مایکل می دهد. ویتو جوان مردی است که با دیگران وابستگی ایجاد می کند، ارتباطات تخصصی و فردی عالی دارد و هرگز نمی تواند عزیزان خود را از دست بدهد. آخرین شات از شخصیت او یک ثانیه ظریف در میان پدر و پسر است.

به همان اندازه که دنیرو عالی است، پاچینو او (و هر فرد دیگری) را در نقش مایکل تحت الشعاع قرار می دهد. در آخرین فیلم، جوانی را دیدیم که مدام در دام زندگی نامطلوب گرفتار می‌شد. در اینجا، ما می بینیم که او در آن زندگی رشد می کند و چگونه قدرتی را که به دست آورده است مدیریت می کند. پاچینو در پدرخوانده: قسمت ۲ بی رحم است. او صفحه نمایش را در هر نقطه ای از آن سفارش می دهد و محو کردن خانواده و تلاش پدرش که پدرش برای ساختن آن تلاش می کرد، نابود کننده است. شما برای مایکل احساس حقارت دارید، مردی که حقیر است و افتخاری را که در شروع فیلم اولیه داشت از دست داده است، با این حال در دنیایی گرفتار شده است که هرگز نمی توانست از آن دور بماند، همان طور که می توانست تلاش کند. وقتی مایکل سردتر، سخت‌تر می‌شود و ارتباط خانواده‌اش را از آنچه در ابتدا بود دور می‌کند، شخصیت پاچینو مدام متفکرتر می‌شود. در واقع، حتی چشمان او نیز تغییری را که این شخصیت از شروع «I» تا دورترین حد «II» پشت سر گذاشته است، القا می کند. تاثیر فوق‌العاده‌ای دارد، و شگفت‌انگیز نیست که پاچینو گزینه‌ای برای بهتر شدن از آن نداشته باشد. حقیقت را می توان گفت، به خوبی می توان ادعا کرد که این نمایشگاه بهترین نمایشگاهی است که در سینما ثبت شده است.

نمایشگاه های مختلف همواره فوق العاده هستند. کیتون و دووال قهرمان هستند. در هر صورت، جان کازاله، کسی که شایستگی تمام عمری مانند پاچینو یا دنیرو را داشت (هرچند حرفه ای که او تا زمانی که زنده بود بی عیب و نقص بود) به علاوه فوق العاده است. نابودی خانواده اش توسط مایکل ارتباط زیادی با رابطه او با فردو و فروش ناخواسته فردو دارد. کازاله به عنوان مردی که برای همیشه به عنوان یک ترک‌کننده دیده می‌شد و در سایه خواهر و برادرش زندگی می‌کرد و تلاش می‌کرد از آن خارج شود، برای رسیدن به سقوط خود به طور همزمان، باشکوه است. این تقریباً به اندازه قسمت پاچینو خردکننده است، و کازاله آن را عالی بازی می‌کند.

در نهایت، نمی‌توانم پدرخوانده: قسمت ۲ را به اندازه کافی استثنایی پیشنهاد کنم. "I" را ارتقا می دهد و همزمان از آن بهتر عمل می کند. در حالی که "III" یک فیلم مناسب است، اما آن بی عیب و نقصی را که دو فیلم ابتدایی دارند، انجام نمی دهد. به احتمال زیاد تا به حال این سریال را تماشا نکرده‌اید، یک روز را کنار بگذارید و از بی‌عیب بودن فیلم قدردانی کنید.

دو زمان متمایز به عنوان همبستگی های ویتو و فرزندش مایکل و سنی که آنها را مشخص می کند به تصویر کشیده شده است. گروه‌بندی‌های گذشته که ویتو را جوانی نشان می‌دهند، با احساسی از غم و اندوه تشکیل شده‌اند. دقایق معاصر از جمله مایکل در همان سن در حالتی رو به کاهش است. دو فیلم در یک برای نشان دادن تفاوت پدر و فرزند با یکدیگر در سن مشابه به نمایش گذاشته می شود. یک چیز مانند این دو فرد، تربیت افتضاح آنهاست.

پدرخوانده (1972) ساختار خانواده و سختی هایی را که با کار همراه است مدیریت کرد. قسمت 2 پشتیبان‌گیری (1974) تمرکزی در آلودگی و قدرت است. موضوع زور در بخش 2 نگهبان (1974) توسط رئیس، فرانسیس پورتیج کاپولا، از دیدگاهی قابل تأیید بررسی می‌شود. قدرتی که مایکل کورلئونه به آن اشاره می کند، غیرانسانی، پوشیده از آهن و سایه است. به همین ترتیب، فیلم مایکل و ویتو را از نظر نحوه چیدمان آنها با قدرت در یک سن مشابه در تضاد قرار می دهد.

چند مورد وجود دارد که بخش 2 برتر از بخش 1 است. برای شروع، بازی آل پاچینو به طور قابل توجهی بهتر و بی سابقه است. دوم، شخصیت ها و داستان رشد می کنند تا عمق بیشتری به آنها ببخشد. سوم، بخش 2 یک جنبه دیگر را با در نظر گرفتن تاریخ به ستایش طرح اصلی اضافه می کند. به طور کلی، بخش 2 نگهبان دنباله‌ای شگفت‌انگیز برای فیلم اول است.

تالیا شایر شخصیت خود را تا حد محدودی تقویت می‌کند. رابرت دووال باز هم در نقش تام هاگن فوق العاده عمل می کند. جان کازال یک سخنرانی پر از احساسات و بدبختی ارائه می دهد. G.D. Spradlin در حال متقاعد کردن حیله گر و شلخته به عنوان نماینده Geary است. دایان کیتون شخصیت کی را به فردی تبدیل می‌کند که نمی‌تواند با اجزای جنایتکار خانواده کورلئونه مطابقت داشته باشد.

اعدام قابل توجه رابرت دنیرو که سزاوار اسکار او برای کار در فیلم The Godfather Part II بود. Mean Streets (1973) به دنیرو قدردانی کرد و The Guardian Part 2 (1974) به او شغلی پیشرفته داد. در میان پنج نمایشگاه برتر، سرگرم کننده باورنکردنی به اکران بزرگ اضافه شده است. یکی از مدل های متعدد که چرا فکر می کنم او بهترین سرگرم کننده ای است که در هر مقطعی زندگی کرده است. او به سادگی نقش ویتو کورلئونه را بازی نمی کند، بلکه تبدیل به او می شود.

داستان حول محور فروپاشی خانواده کورلئونه، به ویژه مایکل کورلئونه است. مایکل از یک همکار جوان امیدوار که نیازی به حرف زدن در شرکت خصوصی نداشت به یک رئیس جمعیت سرد و بی‌قلب تبدیل شد. آل پاچینو برخی از جنبه‌های شخصی جدید را القا می‌کند که تا حد محدودی یکی نبودند. آل پاچینو پیچیدگی هایی در کار خود دارد که مایکل را به چهره ای بدبخت تبدیل می کند. دقایق شامل "فردو" و مایکل تماسی و غم انگیز است.

اتحاد مایکل با کی بیشتر از روی آرامش و دلهره از افسردگی است تا محبت. بدیهی است که آنها در فیلم The Godfather Part II بعدی با یکدیگر رفتار می کنند. من قبول دارم که اگر به یاد ماندنی ترین همسرش کشته نمی شد، همه چیز برای مایکل به عنوان یک فرد متفاوت بود. ترتیبات شنیداری بین کمیک و احساسی تنظیم می شود. نیویورکی که در دوران جوانی ویتو به تصویر کشیده شده است، احساس واقعی و نوستالژیک دارد.

قتل فانوچی توسط ویتو کورلئونه جوان با انتظاراتی تپش‌آمیز انجام شده است. در کتاب، پدر و مادر پشتیبان، قتل فانوچی به شیوه‌ای منظم‌تر پخش می‌شود و ویتو او را به انباری خالی می‌برد و در آنجا او را می‌کشد. در این فیلم، قتل فانوچی بیشتر اقتباسی است و وابسته به انتظار و فشار است. دو هنرمند مرتبط با صحنه و فرانسیس پاساژ کاپولا به خوبی از او مراقبت کردند. فانوچی به‌طور خاطره‌انگیزی توسط گاستون موسچین، ستاره میلانو تیپ 9 (1972) بازی می‌شود.

در مقطعی قبل از شروع خلق، مارتین اسکورسیزی به‌عنوان رئیس بالقوه بخش 2 The Back up Parent در نظر گرفته می‌شد. فرانسیس پورتیج کاپولا (Francis Portage Coppola) که دستاورد صنعت فیلم اول بود، به عنوان رئیس فیلم دوم باقی ماند. جیمز کان در صحنه فلاش بک نزدیک به پایان ظاهری کمی و در عین حال ضروری می کند. موقعیت هایی که منجر به ناراحتی کوبایی در طراحی احساسی می شود را بازسازی می کند. یک خط انتقادی در مجموعه سه نفره گاردین توسط مایکل بیان می‌شود که می‌گوید: «اگر چیزی در این زندگی مطمئن باشد، در صورتی که مجموعه‌ای از تجربیات چیزی را به ما نشان داده باشد، این است که شما می‌توانید هر کسی را بکشید.»

این یک خط کلیدی است زیرا نشان می‌دهد که کورلئون‌ها چگونه به کار خود در روابط سیاسی و هماهنگ‌شده‌ی اشتباه خود ادامه می‌دهند. حقیقت زیادی در این خط از مایکل وجود دارد، با توجه به این واقعیت که این سخن نماینده آن چیزی است که در طول زندگی بشر رخ داده است، و همچنان ادامه خواهد داشت. خانواده کورلئونه توسط بدبختی که با قتل پدر ویتو شروع شد مورد حمله قرار می گیرند و در عصر مایکل پیشرفت می کنند. شاید از غم انگیزترین چهارراه های تاریخ سینما آخرین دقایق حضور «فردو» در خانه و قایق ماهیگیری باشد. دنی آیلو و راجر کورمن نقش‌های کوچکی را بازی می‌کنند و آخرین گزینه در نقش یک نماینده بازی می‌کند.