🌸 دانلود فیلم Mean Streets 1973 (خیابان‌های پایین شهر)

خیابان‌های پایین شهر 1973 (به انگلیسی: Mean Streets) یک فیلم درام و محصول 1973 کشور آمریکا, بوده و شما میتوانید برای دانلود فیلم خیابان‌های پایین شهر 1973 دوبله فارسی روی لینک هایی که برای دانلود در صفحه می بینید اقدام کنید. داستان فیلم به این صورت هست که محله ی «ایتالیای کوچک» نیویورک، سال ۱۹۷۳. چهار جوان آرزوی موفقیت در کسب و کار یا تبهکاری را در سر می پرورانند....

این فیلم به کارگردانی Martin Scorsese, ساخته شده‌ است. برای دانلود مستقیم خیابان‌های پایین شهر 1973 یا دانلود دوبله فارسی فیلم Mean Streets 1973 تنها کافیست کیفیت فیلم مورد نظر را انتخاب کرده و گزینه دانلود را بزنید. فیلم ‌نامه این فیلم را Robert De Niro, Harvey Keitel, David Proval, Amy Robinson, Richard Romanus, Cesare Danova, Victor Argo, George Memmoli, Lenny Scaletta, Jeannie Bell, نوشته ‌اند. همچنین اگر قصد دانلود خیابان‌های پایین شهر 1973 زیرنویس فارسی با کیفیت 480p را دارید روی کیفیت مورد نظر کلیک کنید.

بازیگران Robert De Niro, Harvey Keitel, David Proval, Amy Robinson, Richard Romanus, Cesare Danova, Victor Argo, George Memmoli, Lenny Scaletta, Jeannie Bell, در این فیلم به ایفای نقش پرداخته‌اند. نسخه های دیگری از این فیلم هم مانند دانلود فیلم سینمایی خیابان‌های پایین شهر 1973 دوبله فارسی در پینک فیلم موجود هستند و تنها کافیست بر روی گزینه دانلود فیلم خیابان‌های پایین شهر 1973 کلیک کنید. همچنین اگر قصد دانلود Mean Streets 1973 720p را هم دارید پینک فیلم بهترین مکانی هست که میتوانید از آن برای دانلود فیلم استفاده نمایید.

این فیلم در ژانرهای درام, جنایی, بوده و محصول کشور آمریکا, هست. زبان اصلی فیلم خیابان‌های پایین شهر 1973 انگلیسی, ایتالیایی, بوده ولی ما در پینک فیلم دانلود فیلم خیابان‌های پایین شهر 1973 دوبله فارسی را هم برای شما امکان پذیر کردیم. اگر قصد دانلود فیلم Mean Streets 1973 را دارید باید این را هم اضافه کنیم که امتیار IMDB فیلم خیابان‌های پایین شهر 1973 7.2/10 از 10 می باشد.

محله ی «ایتالیای کوچک» نیویورک، سال ۱۹۷۳. چهار جوان آرزوی موفقیت در کسب و کار یا تبهکاری را در سر می پرورانند...
یک حلافکارِ خرده‌پا تلاش می‌کند تا در یک گروه خلافکاریِ محلی ارتقاء درجه بگیرد و پیشرفت کند.
چارلی" گنگستری خرده پا که برای عموی خود کار می کند در تلاش است تا در محله "ایتالیای کوچک" آمریکا به موفقیت دست پیدا کند
یک هود کوچک سعی می کند صلح را بین دوستش جانی و طلبکاران جانی حفظ کند.
آینده برای تونی و مایکل رقم خورده است - داشتن یک بار محله و معامله در خیابان های متوسط ایتالیای کوچک شهر نیویورک. از نظر چارلی آینده به وضوح مشخص نیست. او که یک هود کوچک است ، برای عمویش کار می کند ، مجموعه هایی را می سازد و بدهی های بد را پس می گیرد. او احتمالاً برای موفقیت بسیار خوب است. عاشق زنی است که عمویش او را (به دلیل صرع) و دوست پسر عمویش ، جانی بوی ، روان پریش نزدیک که مشکل آفرینش همه آنها را تهدید می کند ، قبول ندارد - او نمی تواند ارزش های مخالف را آشتی دهد. تلاش ناموفق برای فرار (به بروکلین) همه آنها را یک قدم به آینده ای تلخ و تقریباً از پیش تعیین شده نزدیک می کند
خیابان‌های پایین شهر فیلمی جنایی به کارگردانی مارتین اسکورسیزی با بازی رابرت د نیرو و هاروی کایتل است. دنیرو با بازی در نقش جان سویلو (جانی بوی) جایزهٔ انجمن ملی منتقدان فیلم را برای بهترین بازیگر نقش مکمل مرد دریافت کرد. محله «ایتالیای کوچک» نیویورک، سال ۱۹۷۳ چهار جوان آرزوی موفقیت در کسب و کار یا تبهکاری را در سر می پرورانند…

جهت دانلود فیلم Mean Streets 1973 (خیابان‌های پایین شهر) دوبله فارسی و با زیرنویس فارسی به پایین این صفحه مراجعه فرمایید.

«خیابان های بد» در اصل به عنوان اولین فیلم خارق العاده مارتین اسکورسیزی شناخته می شود. در خیابان‌های پایین شهر هاروی کایتل نقش یک هود متواضع را بازی می‌کند که تلاش می‌کند در ایتالیای کوچک نیویورک پیشرفت کند. همه چیز بدون مشکل پیش نمی رود، با این حال، در بیشتر موارد به دلیل ضمانت برای همراه مشکل ساز خود، جانی کید (رابرت دنیرو) است.

توانایی اجرایی مارتین اسکورسیزی بدیهی است که نقش اساسی در اینجا دارد. خیابان‌های پایین شهر از سبک اسکورسیزی اشباع شده است و حتی در این مرحله اولیه از حرفه او به طرز شگفت انگیزی اصلاح شده است. یکی از صحنه‌های معمولاً نام تجاری، معرفی حرکت کند جانی کید به موسیقی "Jumpin' Jack Flash" گروه Moving Stones است.

بازیگری قوی است با کایتل، دنیرو و شرکتی که نمایشگاه‌هایی را ارائه می‌کنند. حال و هوای صادقانه نمایشگاه اصلی که من واقعاً به آن اهمیت نمی‌دادم، امی رابینسون بود، به‌عنوان معشوقه کایتل، ترزا.

داستان اساساً یک داستان وحشتناک نیست، اما احساس کردم که واقعاً دستاوردهای زیادی نداشته است. موضوع فیلم، که بلافاصله بیان می‌شود، الهام‌های چارلی را درک می‌کند، اما به نظرم نمی‌رسد که با این فکر تمام شده باشد. به همین ترتیب، تمرینات یک کلاه فروتن ممکن است دقیقاً نشان داده شده باشند، اما من احساس کردم که آنها آنقدرها هم جالب نبودند.

این را برای تیتر فوق العاده اسکورسیزی تماشا کنید، اما انتظار فیلمی را نداشته باشید که چنین باشد. فریبنده به عنوان "GoodFellas" یا به عنوان جذاب به عنوان "گاو خشمگین".

Mean Roads داستانی است که به اندازه کافی قدیمی در مورد کارهایی است که باید انجام دهید و افرادی که باید آنها را رها کنید تا به عنوان یک مرد نگریسته شوند. این یک فیلم لذت بخش است. چارلی (هاروی کایتل) در راه صعود در ایتالیای کوچک نقش یک هود فروتن را بازی می کند. او به شدت کاتولیک است، اما باید تاوان کارهای اشتباه خود را به روش خودش بپردازد. جانی کید (رابرت دنیرو) مردی است که مسئولیت پذیر نخواهد بود، تقریباً اجتماعی-بیمار. رفتار دیوانه وار او را در گروه بندی اولیه فیلم می بینید که بدون دلیل خاصی جعبه نامه را منفجر می کند. چارلی در جانی هدف اصلی خود را می یابد. چارلی جانی را نجات خواهد داد. در نتیجه، چارلی خودش را بازپس خواهد گرفت.

Mean Roads درباره بازپرداخت، استقرار، تنظیم زبانه عظیم در برابر تب کوچک "تا تنظیم شود." این در مورد f***ng با بی پایان است، آن را مانند فیلم نوآر جدا از وجود دارد که تنوع از هر لبه تخلیه می شود. اینجا صحنه های مستی خارق العاده ای وجود دارد. می توانید طعم اسکاچ را بچشید، می توانید چرخش اتاق را احساس کنید. می‌توانید تخریب اجتناب‌ناپذیری را ببینید که در یک وسیله نقلیه در مسیر عبوری به شما نزدیک می‌شود. Mean Roads یکی از باورنکردنی ترین فیلم های ساخته شده است. راک اند رول باورنکردنی به صحنه ای نگاه کنید که جانی کید در ابتدا در نوار ظاهر شد... حرکت آهسته و جامپین جک استریک در حال بازی. این یک فیلم خارق العاده است، باید بگویم که یک بار دیگر، این یک فیلم باورنکردنی است. جانی کید در خیابان پشت سر می خورد، چارلی زانو می زند، عمویش پایان یک فیلم را از تلویزیون تماشا می کند. پرده بسته می شود. پایان. همانطور که چارلی می گوید: "خداوندا ازت ممنونم..."

«خیابان‌های پست» اولین فیلم سینمایی مارتین اسکورسیزی است و به عنوان یکی از برجسته‌ترین فیلم‌های او در نظر گرفته می‌شود، شاید در سطحی مانند Goodfellas، Seething Bull و Cabbie نباشد، با این حال جادوگری خاص خود را دارد. برای من همیشه، فیلم یک قطعه خسته کننده بود. طرح و شخصیت های فیلم کاملاً خالی و بدون علامت تجاری بودند. برای کل فیلم، شخص اصلی چارلی (هاروی کایتل) و همراهش جانی کید (رابرت دنیرو) را می بینید که با همراهان خود در نزدیکی جاده های نیویورک می مانند، دعوا می کنند، مشکلاتی را ایجاد می کنند، مشروب می نوشند و به هم می ریزند. در کل فیلم به اندازه یک لحظه تعیین کننده یا پیشرفت غیرمنتظره وجود ندارد. شخصیت رابرت دنیرو تصمیم عجیبی برای به تصویر کشیدن او است. معمولاً من و بسیاری از افراد برای دیدن دنیرو به عنوان ناظر اصلی مافیا، شخصی که همه تجارت را در اطراف خود حفظ می کند، استفاده می شود. به هر حال، در اینجا ما او را به‌عنوان یک مرد مرده می‌بینیم که همه را ناامید می‌کند، یک تخیل غیرقابل اعتماد. به من کمک می‌کند تا «دونی براسکو» را به یاد بیاورم، زمانی که آل پاچینو مجرمی را به تصویر می‌کشد که مسئول هیچ‌چیزی نبود و یک رئیس یا اوباش اصلی نبود. مقایسه بین دو شخصیت این دو فیلم بسیار زیاد است. صرف نظر از اینکه بازیگران فیلم مشغول بازی و کار فوق العاده ای با محتوای نه چندان طبیعی هستند. فیلم از انتقال هر نوع داستان یا اهمیتی غفلت می‌کند، نوعی دستور برای تماشاگران که آن را تشخیص دهند. اساساً موسیقی Drifters خانوادگی است، یک رسم موسیقی در تمام فیلم‌های اسکورسیزی.

«جاده‌های پست» که به تلاش هماهنگ‌شده اصلی سرگرم‌کننده بین مارتین اسکورسیزی و رابرت دنیرو اشاره می‌کند، فیلمی بی‌رحمانه، خشن و پرخاشگر است که انگیزه خود را از دوران کودکی اسکورسیزی می‌گیرد و دانش اولیه‌ای را در مورد هنر و سبک نوجوانان او ارائه می‌کند که او به آن ادامه می‌دهد. کارهای آینده‌اش را اصلاح کند و احتمالاً مهم‌ترین فیلم‌های این ژانر را به شما منتقل کند.

خیابان‌های پایین شهر با آهنگسازی و هماهنگی اسکورسیزی، محتوای خود را از موقعیت‌هایی که خود رئیس در حین تجربه کودکی در نیویورک دیده بود دریافت می‌کند. که در نتیجه به این داستان یک لمس منحصر به فرد و فردی می بخشد. اگرچه از همان ابتدا جذاب است، اما طولی نمی کشد که فیلم احساس زائد می کند، در حالی که غیبت فردی که شایسته حدس و گمان عمیق باشد، جلوی این خودرو را بیشتر می کند.

با این وجود، مجموعه قطعات خشن ، دوربین های دستی، نمادگرایی با تمایز بالا و فوران های غیرمنتظره شرارت به افزودن طعمی درشت و کیفیت دلخراش متناسب با تصویر کمک می کند. در مورد نمایشگاه ها، هاروی کایتل به عنوان یک هود معمولی ثابت و باشکوه است و تاثیر خود را با شفافیت دارد. پس از آن دنیرو دوباره از کنترل خارج شده است و شخصیت شکست خورده او وحشتناک است زیرا به نظر می رسد آزاردهنده باشد.

به طور کلی، Mean Roads صدای واقعی دیگری را در زمینه فیلمسازی آمریکایی به سبک با تعهدات بیشتر ارائه می دهد. چیزهای قابل توجهی که در راه است، با این حال داستان در مجموع نشانی از پالایش برای کشف پتانسیل واقعی خود را از دست می دهد. در حالی که محیط زندگی جاده‌ای به شیوه‌ای معقول به تصویر کشیده می‌شود، بخش بزرگی از شخصیت‌ها و همکاری‌های آن‌ها ناگهان پنهان نمی‌شوند تا ما را مجذوب جناح کسل‌کننده‌ای که آن‌ها هستند، نگه دارند.

ما امروز نیویورک را به عنوان یک آب و هوای کامل و صمیمی می شناسیم، علی رغم حملات ستمگران مبتنی بر ترس در یازدهم سپتامبر. نیویورک بیش از یک سال قبل سفری بود به جنبه‌های اولیه زندگی. فیلم‌های ارزیابی‌شده توسط XXX، فاحشه‌ها، داروسازان خیابانی، و سایر تصاویر درهم و برهم در سراسر شهر که هرگز آرام نمی‌گیرد وجود داشت، و نشانه‌های ما از نیویورک‌آلودتر در چند فیلم وجود دارد. یک تصویر غیرمعمول از این، خیابان‌های پست مارتین اسکورسیزی است.

خیابان‌های پایین شهر در ایتالیای کوچک اتفاق می‌افتد، و در اواسط دهه 70، زمانی که فیلم تحویل داده شد (در واقع 1973) اتفاق می‌افتد. شخص اصلی چارلی (هاروی کایتل) است، یک هود است که برای رسیدن به آن در "خیابان های پست" ایتالیای کوچک مبارزه می کند. همراهان او، تونی (دیوید پروال) و مایکل (ریچارد رومانوس) شرورانی متواضع هستند، آخرین گزینه ای که برای گرفتن وسایل ارائه می شود. عزیزترین همراه چارلی، جانی کید (رابرت دنیرو، در کار تولید ستاره اش)، واقعاً یک هولیگان است. او قطره های نامه را منفجر می کند، مانند یک دریانورد فحش می دهد (به عنوان افرادی که در فیلم Mean Streets جمع شده اند)، و وحشیانه به چیزها پاسخ می دهد. این گروه چهار نفره از جنایتکاران با هم در جاده های کثیف ایتالیای کوچک برای رسیدن به آن می جنگند.

جاده های متوسط یک فقدان تعریف قوی و قابل توجه است که توسط کارشناسان متعددی که هرگز آن را به رسمیت شناختند مورد تحسین قرار گرفت. شایسته با این حال، جایزه فرهنگ عمومی کارشناسان فیلم را برای بهترین بازیگر مکمل (رابرت دنیرو) و انتخاب انجمن نویسندگان برای بهترین فیلمنامه منحصر به فرد (نمایش) دریافت کرد، هیچ جایزه اسکار یا گلوب درخشانی دریافت نکرد، و حلقه منتقدان نیویورک به اسکورسیزی نیویورکر توجهی نکرد. نمایش مناسبت هایی که او شاهد بود. در هر صورت، Mean Roads فیلمی است که باید افراد بیشتری آن را ببینند، و به خصوص با فرض اینکه افراد عاشق کار اسکورسیزی هستند، باید فیلم را بررسی کنند.

من از اولین فیلم جنایی اسکورسیزی با دنیرو ناراحت نشدم. با توجه به چیزهایی که در مورد آن آموخته بودم، پیش بینی می کردم که باید به طور قابل توجهی بیشتر از آنچه بود باشد، به گونه ای که تماشای فیلم را به پایان رساندم که حداقل ناامید بودم. با این حال، این باعث نمی شود Mean Roads یک فیلم وحشتناک باشد. فکر می‌کنم مشکلی که می‌توانست برای آن مشکل داشته باشد میزان تاریخ آن بود. کل فیلم در مقیاس به طور ناکارآمد انجام شده است، اما داستان جالب بود و با نمایشگاه های عالی توسعه یافت. دنیرو چندان از فیلم جدا نیست، راستش را بخواهید، شیوه‌های وحشیانه‌اش عموماً موضوع بحث است، اما تا پایان آن چیزی از او وجود ندارد.

موسیقی نقش مهمی در فیلم Mean Streets‌های اسکورسیزی دارد زیرا او احتمالاً می‌داند که چگونه یک موسیقی متن شکسته را جمع‌آوری کند. صحنه ابتدایی که در آن می بینیم هر یک از شخصیت ها در حال انجام کارهای مختلف با The Ronettes Be My child در پشت بازی هستند، اسکورسیزی بدون تقلب است. مانند Goodfellas، او می‌تواند مدام یک آهنگ خارق‌العاده را انتخاب کند و آن را با صحنه در حال بازی کامل کند. دیدن یک رابرت کاریندین جوان در نقش یک قاتل حرفه ای جوان و کم نور و احتمالاً برای کشتن خواهر و برادر واقعی خود در فیلم Mean Streets فوق العاده بود.

من واقعاً فکر می کنم خیابان‌های پایین شهر عالی است اما عالی نیست . قبول دارم که چند صحنه کلیدی مناسب دارد، اما هیچ چیز مرا متحول نمی کند. فکر می‌کنم به احتمال زیاد وقتی آن را در اواسط دهه هفتاد تحویل گرفتم، آن را دیدم، به همان اندازه که هر فرد دیگری در مورد آن اتفاق می‌افتد، به طرز غم‌انگیزی در مورد آن اتفاق می‌افتد، اما من برای اولین بار Goodfellas را تماشا کردم و در مدتی کوتاه انتظار چیزی بسیار مقایسه‌ای داشتم. به شیوه ای بدتر انجام داد من فکر می‌کنم اسکورسیزی بهترین رئیس روی کره زمین است، اما برای کسی که اخیراً شروع به تماشای فیلم‌هایش کرده است و باید بهترین آثارش را ببیند، با راننده تاکسی، Seething Bull و Goodfellas می‌مانم، زیرا تماشای Mean Roads می‌تواند باعث شود. آنها را خاموش کنند. با این حال می‌توانستم تصور کنم که اینطور است، من را ناامید نمی‌کند.

من یک فرد 23 ساله هستم که در سال 1999 به دنیا آمدم. اخیراً تصمیم گرفتم کمی به گذشته هنرمندان و رؤسای خارق‌العاده بپردازم و معمولاً از "خیابان‌های پست" مدیر مدرسه می‌رفتم. تلاش مشترک مارتین اسکورسیزی و رابرت دنیرو.

خیابان‌های پایین شهر به طور موثری شما را به زمان می رساند و واقعاً به شما اجازه می دهد بفهمید نیویورک چه حسی داشت. صحنه ابتدایی در جماعت باعث شد پوزخند بزنم زیرا صدای هاروی کایتل یک گفتمان آغازین عالی را به تصویر می‌کشد که حال و هوای فیلم را به شکل واضح اسکورسیزی ایجاد کرد. در واقع سرگرم کننده است، اما در بسیاری از صحنه ها دچار خوردگی و سازماندهی می شود. من واقعاً احساس می‌کنم که عموماً وقتی دنیرو ظاهر شد، به طور قابل توجهی آشناتر شد و ظاهراً کل بازیگران را تا حدودی بهتر کرد. البته این بدان معنا نیست که بازیگران چند دقیقه فوق‌العاده را دنبال نکردند.

بهترین صحنه‌های خیابان‌های پایین شهر برای من، نماهایی بود که شخصیت‌ها را در جاده‌ها دنبال می‌کردند و به اسکورسیزی اجازه می‌دادند که واقعاً آن را نشان دهد. عناصر محیطی در جایی که شخصیت ها وجود دارند، باعث می شود آنها احساس کنند که افراد واقعی هستند. ردیابی دقایق به آنها اجازه می دهد تا شخصیتی را نشان دهند.

دومین بچه جانی مایکل (ریچارد رومانوس) را تهدید می کند که از سلاح استفاده می کند. تمایل و مبارزه در درون همه شخصیت ها باید در یک صحنه انفرادی قابل مشاهده باشد.

این واقعا افتضاح است که این صحنه آنقدر از هم جدا شد با توجه به این واقعیت که بقیه فیلم برای من احساس می شود. صحنه با ببر و کل قسمت با جوی (جورج ممولی) برای نام بردن از یک نمای، فیلم را ضعیف و محکم کرد، با دقایق بسیار کم که باعث نادیده گرفتن آن شود.

همه در همه فیلم ارزش تماشای تمام فیلم را دارد، اگر با کمی خوش شانسی ببینیم که یک رئیس جوان چرخه‌ای را که بعداً به سرانجام رسانده ارزیابی می‌کند، و یک بازیگر جوان که به طور مشابه از دومین بارقه‌های آشکار توانایی‌شان می‌درخشند. اینطور که گفته شد، خیابان‌های پایین شهر برای من به اندازه برخی دیگر فاصله نداشته است.

این که مارتین اسکورسیزی یکی از شگفت‌انگیزترین تهیه‌کنندگانی است که در هر مقطعی زندگی کرده است، جای تحقیقی نیست. من هر یک از فیلم‌هایی را که از او دیده‌ام دوست داشته‌ام و در حالی که Mean Roads بی‌نظیرترین فیلم من در بین فیلم‌هایی است که دیده‌ام، به نظرم فیلمی حیاتی برای اسکورسیزی است.

Mean Roads در نیویورک اتفاق می‌افتد و چارلی، یک جنایتکار را دنبال می‌کند که تلاش می‌کند بین همراهش جانی کید و افرادی که به آنها پول نقد بدهکار است هماهنگی برقرار کند.

اکنون تماشای خیابان‌های پایین شهر مطمئن می‌شود که همبستگی‌هایی وجود دارد. با دیگر فیلم‌های هول‌آمیز اسکورسیزی که اگر خیابان‌های پایین شهر را از نقطه‌نظر زمانی که ساخته شد و اینکه این سومین فیلم او در آن زمان بود، در آن نقطه، «جاده‌های پست» بی‌نقص است، ممکن است آن را کمتر دوست داشته باشید. من معتقدم که این مرحله مهمی از نظر حرفه و پیشرفت اسکورسیزی به عنوان یک رئیس است. از میان تمام فیلم‌های هول‌آمیز اسکورسیزی، این کمترین فعالیت را دارد و حتی بیشتر یک فیلم زندگی است. هوای شهر نیویورک به طرز شگفت‌انگیزی گرفته شده است و درجه مطمئنی از خامی و اصالت به جهان Mean Roads آورده شده است که باعث شد من احساس کنم افرادی واقعی هستم که با یکدیگر همکاری می‌کنند. بخشی از صحنه ها خوب فیلمبرداری شد و من از ظاهر کلی فیلم لذت بردم.

بازی بسیار عالی بود. خیابان‌های پایین شهر نیز با توجه به اینکه اولین تلاش مشترک متعدد بین مارتین اسکورسیزی و رابرت دنیرو است، فوق‌العاده است. دنیرو در نقش جانی کید وحشی بسیار سخت کار می کند. من شخصیت او را جذاب‌ترین برای تماشا یافتم و او برای به تصویر کشیدن آن واقعاً سخت کار کرد. در قسمت جلوی فیلم هاروی کایتل قرار داشت و علاوه بر این او باورنکردنی بود. خیابان‌های پایین شهر بسیار سنگین است، اما ای کاش بیشتر اتفاق می افتاد. بعد از یک نقطه خاص، شروع به از دست دادن علاقه‌ام کردم و شخصیت‌ها به طور کلی آنقدر ضروری نبودند.

به طور کلی، من از Mean Roads لذت بردم، اما نیاز به استفاده بیشتر از آن داشتم. دیدن نقاط شروع یک تهیه‌کننده فیلم باورنکردنی مانند اسکورسیزی و اینکه چگونه سبک خود را با شروع از اینجا توسعه داده و به اوج رسانده است، خوب است، اما من نمی‌بینم که به این اندازه به خیابان‌های پایین شهر بازگردم.

احساس فوریت کردم که با بررسی دیدگاه «فلم‌کم» مبنی بر اینکه بخشی از فیلمبرداری «جاده‌های متوسط» کمی «درهم‌تنیده» بود، چیزی را ارائه دهم. این احتمالاً نمی تواند خارج از پایه باشد. Mean Roads مملو از مخاطبین مفصلی است که نه تنها بخش مهمی از کارنامه اسکورسیزی را تشکیل می‌دهند، بلکه بر تولیدکنندگان بی‌پایان فیلم تأثیر می‌گذارند. برای در نظر گرفتن چند مدل - ارائه شخصیت‌های اصلی توسط اسکورسیزی با استفاده از لبه‌های فریز و کتیبه‌ها ابزاری است که امروزه توسط تهیه‌کنندگانی که تلاش می‌کنند فیلم‌های خود را «محکم» و به روز نگه دارند - به‌ویژه تارانتینو و فلو ریچی از آن استفاده می‌کنند. این بیانگر چیزی از «جاده‌های بد» است که فیلمی که تقریباً مدت‌ها قبل ساخته شده، تقلید می‌شود و تلاش می‌کند تا فیلمی تازه به نظر برسد.

فیلم‌هایی مانند «رفقای خوب» (با نمای طولانی مدتی که لیوتا در حال مدیریت یک باشگاه است) و کلاب (با نماهای عمیق از پشی و دنیرو در صحرای نوادا) فیلمبرداری لیبرال اسکورسیزی را نشان می دهد و نقطه شروع آن را می توان به وضوح در عکس های Mean Roads پیدا کرد - شات اطراف کایتل در حالی که او در بار نشسته و جانی کید را تماشا می کند. (با صدای Bouncing Jack Streak) به سرعت تماشاگر را به‌عنوان فوق‌العاده جدید می‌رباید و به این ترتیب، در برابر کسل‌کننده بودن و کسل‌کننده بودن ایتالیای کوچک تعادل برقرار می‌کند. به همین ترتیب، شانس دوری که مستقیماً جلوی صورت کایتل گرفته شد، در حالی که او بی‌ثبات در میله میله می‌رود، تقریباً توسط ریچی در قفل «تازه»، «ابتکاری»، استوک و دو بشکه سیگار تکرار شد. و پس از آن گفتمان وجود دارد. فیلمنامه اسکورسیزی بیست سال از تارانتینو پیشی گرفت و امروز هم مانند زمان تحویلش جدید، سرگرم کننده و قوی باقی مانده است. همکاری بهترین سرگرم کننده عصر خود (دنیرو) با رئیسی که بهترین نمایشگاه های او را متقاعد کرده است، باید افراد را از کیفیتی که در Mean Roads ردیابی می شود آگاه کند. ناامید نمی کند. از گفتمان تا سبک بصری، Mean Roads مورد توجه جمعیت و همچنین تولیدکنندگان قرار گرفته است.

دوست دارم وقتی جدید بود این را ببینم. شاید به طور کلی نه آنقدر که در برخی موارد آرزو می‌کردم که ای کاش برای Beatlemania بودم، اما شاید پس از آن می‌توانستم دلیل این را بفهمم که چرا افراد خاصی این را به جای «GoodFellas» و همه چیزهای دیگر انتخاب می‌کنند. در هر صورت نمی توانم. در برخی مواقع این موضوع در مورد خیابان‌های پایین شهر های بنیادی مطرح است. صرف نظر از اینکه آنها متوجه نبودند که روش زندگی را تغییر خواهند داد، تأثیر سریع به حیاتی ترین تأثیر تبدیل می شود. در نقطه ای که یک سن بعدی این را می بیند، آنها می توانند تأثیر و تأثیر اساسی را به عنوان یک موضوع سابقه بدانند، نه شادی را که ایجاد کرده است. بهترین فیلم‌های متحرک از این ضعف بالا می‌روند و در بیشتر سطوح به هم متصل می‌شوند، در حالی که چیزهایی که در خیابان‌های پایین شهر برای من متمایز است، طرح‌ریزی از هم گسیخته، خلق خود به خودی که به‌طور مداوم کار نمی‌کند، و بی‌هدفی که عجیب می‌شود. اسکورسیزی من قبلاً به "GoodFellas"، "Casino" و "The Departed" معرفی شده بودم، و من از هر یک از آنها حمایت می کنم. از آنجایی که آن‌ها مهارت‌های پیچیده‌تری دارند، اما از آنجایی که همه آنچه در مورد گزارش‌هایشان وجود دارد، کامل‌تر است. آنها کمتر به عجیب بودن یک آب و هوا یا موضع خاص متکی هستند. در آن عکس‌های بعدی، اسکورسیزی راه‌های جذاب دیگری را برای برقراری ارتباط بین افکار مقایسه‌ای ردیابی کرد و متوجه شد که چگونه می‌تواند نسبت به بیشتر آنها پیشرفت کند.

من در واقع باید این را پیشنهاد کنم، نه به عنوان سرگرمی، بلکه بیشتر به عنوان داستان. برای یک چیز خاص، کاتولیک تثبیت شده کارگردان در اینجا آشکارتر از آنچه در داستان های اشتباه آینده او خواهد بود، بیان می شود، و این دیدگاه ارزشمندی است. همه چیزهای دیگر... موسیقی پاپ راک، دنبال‌کردن بی‌نظیر دوربین (از دیدن آن در اینجا پویاتر از «راننده تاکسی» شگفت‌زده شدم)، دنیرو و کایتل در حال انجام کاری که در آن عالی بودند تا زمانی که پایان حرفه‌های آنها... قطعاً هیچ بخشی از آن هیچ تأثیری در حال حاضر ندارد.

پایان داستان، با فرض اینکه هنوز وارد آثار اسکورسیزی نشده‌اید، شاید از اینجا باید شروع کنید. یا از طرف دیگر، با "Boxcar Bertha" و بعد از آن از اینجا شروع کنید. به هر طریقی، شاید شما یک امکان ترجیحی برای گرفتن شارژ از آن نسبت به من داشته باشید.