🌸 دانلود فیلم Band of Outsiders 1964 (دسته جداافتاده‌ها)

دسته جداافتاده‌ها 1964 (به انگلیسی: Band of Outsiders) یک فیلم جنایی و محصول 1964 کشور فرانسه, بوده و شما میتوانید برای دانلود فیلم دسته جداافتاده‌ها 1964 دوبله فارسی روی لینک هایی که برای دانلود در صفحه می بینید اقدام کنید. داستان فیلم به این صورت هست که «آرتور» (براسور)، دوستش «فرانتس» (فری) و محبوبه ی او، «اودیل» (کارینا)، را متقاعد می کند تا پول های موجود در گنجه ی خانه ی «ویکتوریا» (کولپین)، عمه ی «اودیل» را بدزدند.....

این فیلم به کارگردانی Jean-Luc Godard, ساخته شده‌ است. برای دانلود مستقیم دسته جداافتاده‌ها 1964 یا دانلود دوبله فارسی فیلم Band of Outsiders 1964 تنها کافیست کیفیت فیلم مورد نظر را انتخاب کرده و گزینه دانلود را بزنید. فیلم ‌نامه این فیلم را Anna Karina, Claude Brasseur, Sami Frey, Danièle Girard, Louisa Colpeyn, Chantal Darget, Georges Staquet, Ernest Menzer, Jean-Claude Rémoleux, Michel Delahaye, نوشته ‌اند. همچنین اگر قصد دانلود دسته جداافتاده‌ها 1964 زیرنویس فارسی با کیفیت 480p را دارید روی کیفیت مورد نظر کلیک کنید.

بازیگران Anna Karina, Claude Brasseur, Sami Frey, Danièle Girard, Louisa Colpeyn, Chantal Darget, Georges Staquet, Ernest Menzer, Jean-Claude Rémoleux, Michel Delahaye, در این فیلم به ایفای نقش پرداخته‌اند. نسخه های دیگری از این فیلم هم مانند دانلود فیلم سینمایی دسته جداافتاده‌ها 1964 دوبله فارسی در پینک فیلم موجود هستند و تنها کافیست بر روی گزینه دانلود فیلم دسته جداافتاده‌ها 1964 کلیک کنید. همچنین اگر قصد دانلود Band of Outsiders 1964 720p را هم دارید پینک فیلم بهترین مکانی هست که میتوانید از آن برای دانلود فیلم استفاده نمایید.

رده سنی فیلم دسته جداافتاده‌ها 1964 Not Rated بوده و قبل از دانلود فیلم دسته جداافتاده‌ها 1964 باید گفت تماشای این فیلم برای افراد زیر Not Rated سال مناسب نیست! این فیلم در ژانرهای جنایی, درام, عاشقانه, بوده و محصول کشور فرانسه, هست. زبان اصلی فیلم دسته جداافتاده‌ها 1964 انگلیسی, فرانسوی, بوده ولی ما در پینک فیلم دانلود فیلم دسته جداافتاده‌ها 1964 دوبله فارسی را هم برای شما امکان پذیر کردیم. اگر قصد دانلود فیلم Band of Outsiders 1964 را دارید باید این را هم اضافه کنیم که امتیار IMDB فیلم دسته جداافتاده‌ها 1964 7.6/10 از 10 می باشد.

«آرتور» (براسور)، دوستش «فرانتس» (فری) و محبوبه ی او، «اودیل» (کارینا)، را متقاعد می کند تا پول های موجود در گنجه ی خانه ی «ویکتوریا» (کولپین)، عمه ی «اودیل» را بدزدند....
دو کلاهبردار، یک دانش‌آموز زبان را متقاعد می‌کنند که به آن‌ها در یک سرقت کمک کند.
یک مثلث: فرانتس ، آرتور و اودیل. فرانتس ، مرد جوانی با و...
دو کلاهبردار که علاقه زیادی به فیلم‌های B قدیمی هالیوود دارند، یک دانشجوی زبان را متقاعد می‌کنند که به آنها کمک کند تا یک سرقت انجام دهند...
دو کلاهبردار که به فیلمهای قدیمی هالیوودی علاقه دارند یک دانشجوی زبان را متقاعد می کنند در یک سرقت به آنها کمک کند...
فرانتس و آرتور، تنبل‌های سینما، روزهای خود را با تقلید از ضدقهرمانان نوآر و وسترن هالیوود می‌گذرانند و در حالی که اودیل دوست‌داشتنی را تعقیب می‌کنند. این سه نفر نامتناسب در هر قدمی قرارداد را به هم می زند، چه از طریق رقص های طراحی شده در کافه ها و چه از طریق جست و خیزهای هیجان انگیز در موزه لوور. در نهایت، دیدگاه عاشقانه آنها نسبت به قانون شکنان آنها را وادار می کند تا برای سرقت خود برنامه ریزی کنند، اما بی تجربگی آنها ممکن است آنها را در شعله ای از شکوه و عظمت بفرستد - که می تواند همان چیزی باشد که آنها می خواهند.

جهت دانلود فیلم Band of Outsiders 1964 (دسته جداافتاده‌ها) دوبله فارسی و با زیرنویس فارسی به پایین این صفحه مراجعه فرمایید.

باید اعتراف کنم که تا حدودی با ژان لوک گدار مشکل دارم. از آنجایی که او بر بسیاری از تهیه‌کنندگانی که دوستشان دارم تأثیر قابل‌توجهی دارد، من عموماً کنجکاو هستم که فیلم‌های او را ببینم تا ببینم آنها در چه جایگاهی قرار گرفته‌اند. در هر صورت، من معمولاً فیلم‌های گدار را دنبال می‌کنم که می‌توان از آن عبور کرد و به‌طور کلی ناامیدکننده بود. در واقع، حتی شناخته‌شده‌ترین و قدرتمندترین فیلم او «Breathless» قبل از اینکه آن را به دست بیاورم، من را چند بار تماشا کردم، و در اواخر تماشای مجدد آن به طرز جالبی روی DVD، آن را به همان اندازه جذاب‌تر از آنچه به یاد داشتم تماشا کردم. گروه بیگانگان برای اکثریت قاطع طرفداران گدار به مراتب بهتر از "Breathless" است، اما من واقعا نمی توانم هیجان آنها را به اشتراک بگذارم. در حالی که از بسیاری جهات این دو فیلم از نظر رویکرد و موضوع با هم قابل مقایسه هستند، وجه تمایز برای من این است که «Band Of Outsiders» نشانه اشتیاق مقاومت ناپذیر «Breathless» را از دست می دهد. ساختن فیلمی در مورد شخصیت‌هایی که در آنجا از زندگی خسته شده‌اند، یک قمار خارق‌العاده است که تماشای آن فیلم واقعاً فرسوده خواهد شد، و این موضوع در دسته جداافتاده‌ها هر چند وقت یک‌بار اتفاق می‌افتد. چند جانشینی وجود دارد که من نمی توانم آنها را رد کنم، به خصوص صحنه متحرک قدرتمند، لحظه سکوت، و مسابقه در اطراف لوور، با این حال این موارد نادر هستند. تفاوت اصلی دیگر در سرگرم کننده های واقعی است. آنا کارینا از نظر لانگ شات بهترین چیز در مورد دسته جداافتاده‌ها است، با این حال کلود براسور و سامی فری در مورد موکسی و حضور ژان پل بلموندو کوتاه می آیند و هر بار که یک «بیت» دارند، فیلم را متوقف می کنند. متاسفم که نتوانستم به شخصیت‌های آنها وارد شوم یا به سرنوشت آنها اهمیت بدهم، همانطور که در مورد بلموندو و سیبرگ در فیلم Band of Outsiders قبلی گدار می‌توانستم. پس همین است، فیلمی که علاقه مندان به دلایل قابل تایید به احتمال زیاد باید به آن نگاه کنند، اما جدای از آن انگیزه زیادی برای تحمل آن وجود ندارد. علاوه بر این، بدون شک، متوجه می‌شم که تاییدیه بزرگی از کوئنتین تارانتینو دریافت می‌کند، اما «روزهای تندر» هم همینطور!

به خصوص در امتداد این خطوط، به عنوان موفقیت آمیزش ویندد، گروه پاریه ها به سادگی آنطور که باید کار می کند، با احترام به کتاب های اشتباه و فیلم های B آمریکا. در هر صورت، در اینجا خوب است که در کنار سه نفر فوق العاده درخشان و ارتباط با افراد، به مناظر دوست داشتنی و قدیمی پاریس بروید. سامی فری و کلود براسور نقش فرانتس و آرتور را بازی می‌کنند، دو همکار جوانی که به نظر می‌رسد به جز یک کلاس دوره‌ای زبان انگلیسی، جایی در زندگی ندارند و با خودروی آمریکایی و تاریک خود در حال گشت و گذار هستند. آنها با یک خانم جوان که دو نفر به آنها احترام می گذارند، اودیل، با بازی درخشان آنا کارینا، گرد هم می آیند و خیلی زود نقشه ای برای گرفتن پول نقد از پانسیون عمه اش ترتیب می دهند.

این تقریباً تمام طرح وجود دارد و تقریباً تمام طرح باید وجود داشته باشد. از آنجایی که این به یک رمان فروشگاه فضایی بسیار کوچک توسط دولورس هیچنز بستگی دارد، گدار متوجه می شود که اوج کار اشتباه واقعی است. در هر صورت باقیمانده زمان را با چه چیزی پر کنیم؟ شاید یک شماره رقص خارق‌العاده در مرکز یک کافه پاریس، یا صحنه محبوب این سه شخصیت که از لابی‌های خارق‌العاده لوور عبور می‌کنند. به‌علاوه صحنه‌های گفتمانی بسیار جذابی وجود دارد، برای مثال، زمانی که آرتور و اودیل دلیل دوست داشتن یکدیگر را بررسی می‌کنند، یا آرتور و فرانتس داستان‌های تیره و تار روزنامه را معامله می‌کنند.

مثل بخش بزرگی از آثار گدار. در اثر دیگر، بسیاری از افراد با اقتباس هنری غیرقابل پیش‌بینی و غیرمتعارف او از شرایط انسانی خاموش خواهند شد. بدون شک، علی‌رغم این واقعیت که او به شدت توسط داستان‌های اشتباه آمریکایی مانند اشاره بدخواهی اورسن ولز نشاط می‌آورد، یک چرخش واضح فرانسوی در اینجا وجود دارد که حتی برای ما جذاب‌تر است. در هر صورت، این بدون شک یکی از بهترین کارهای گدار است. کاملاً منحصربه‌فرد و با این وجود تحریک‌کننده و همچنین فیلم‌برداری در فیلم Band of Outsiders‌برداری با کنتراست بسیار زیبا و واضح که دوران سخت و خشن پاریس را به تصویر می‌کشد. روان خود را برای نتایج بالقوه باز نگه دارید و ممکن است به سادگی چیزی یاد بگیرید... یا از سوی دیگر چیزی را به دست ندهید.

جدای از اینکه شاید تقلید کننده فیلم های جنایی باشد، ردپای دسته جداافتاده‌ها از من می گریزد. دو نفر و یک خانم جوان قصد سرقت از خانه ای در پاریس را دارند که خانم جوان با عمه اش در آن زندگی می کند. خانم جوان بی گناه است و مدام در هراس است. این دو همکار جوان ظاهراً نسبتاً استاندارد هستند. من هیچ یک از این افراد را جذاب ندیدم. ما هرگز چیزهای زیادی در مورد آنها یا آنچه آنها را تحریک می کند، نمی دانیم. با این حال، با توجه به اینکه این یک فیلم «موج نو» است، من می‌پرسم که نمایش آن برای کارگردان فیلم بسیار حیاتی بوده است.

قطعه داستان خوب شروع می‌شود، اما در آن نقطه سرگردان است، و پس از آن معلوم می‌شود. به تدریج بی معنی و خارق العاده شاید عمدی بوده در نیمه راه، سه شخصیت اصلی به طور غیرمنتظره و بدون توضیح عالی، به رقصی به نام «مدیسون» سرازیر شدند، حرکاتی که به سمت آن حرکت می‌کنند، در حالی که شاید به‌طور آزاردهنده‌ای کسل‌کننده هم نباشند. این فاصله کوچک سرگرم کننده برای مدتی طولانی اتفاق می افتد، اما به معنای واقعی کلمه هیچ ربطی به داستان ندارد. یک بار دیگر، شاید موضوع همین باشد.

دستورالعمل‌های دیگری به‌طور غیرقابل توجیهی تعبیه شده‌اند، بدیهی است که تماشاگران 1964 را متحیر می‌کنند، که با آموزش موج نو قابل اعتماد است، که دسته جداافتاده‌ها نتیجه ترسناک سنتی هالیوود نیست. سبک داستانی فیلمسازی.

اما وحشتناک ترین مولفه دسته جداافتاده‌ها صدا است. بنیاد، شامل غوغا افزایش یافته است. چرا، من نمی دانم، به استثنای یک بار دیگر، به عنوان تضاد با فیلم های استاندارد هالیوود. با این حال، هیاهو در "Band Of Outsiders" به قدری منحرف کننده است، در هر صورت، فریبنده است، از ارزش کمی که ممکن است بصری و داستان داشته باشد، کم می کند.

فیلمبرداری B&W غیر استثنایی است. نور با کنتراست کم است. الگوی بصری به سمت رنگ های خاکستری و بی رنگ. پیکربندی آفرینش، با توجه به تولید فیلم با برنامه کم هزینه، ساده و حتی ساده به نظر می رسد.

به عنوان تلاشی تلاشگر و سرکش در سال 1964 برای ارائه گزینه ای در تقابل با هالیوود خسته کننده و قدیمی. «باند خارجی‌ها» ساخته گدار احتمالاً ارزشی قابل تأیید دارد. با این حال، آنچه که در آن زمان رویایی بود، در این مرحله بد و کسل کننده به نظر می رسد.

فیلم 1964 ژان لوک گدار "Bandè a part" (گاهی با نام "گروه بیگانگان") نسخه‌ای از یک رمان اشتباه آمریکایی است که از طریق نوآوری واقعی گدار از نقطه شروع خود بالاتر می‌رود. زن جوان اودیل (آنا کارینا) که خیلی با شکوه نیست، در یک دوره زبان انگلیسی با فرانتس (سامی فری) بدجنس آشنا می شود و به اشتباه به او می گوید که خانه ای که او با عمه اش در آن زندگی می کند، پول زیادی دارد. فرانتس و مجرم فردی آرتور (کلود براسور) در حالی که به طور همزمان برای عشق اودیل یا اگر هیچ چیز دیگری برای بدن او رقابت نمی کنند، نقشه دزدی را می کشند. همانطور که در موج نو فرانسه عادی است، نویسنده فقط قصد دارد یک فرار اشتباه را به عنوان اسکلتی برای روایت خود در نظر بگیرد. یک داستان‌نویس (خود گدار) گاهی اوقات نوشته‌های واضح رمان اول را مطالعه می‌کند که به طرز وحشتناکی به رنگ بنفش است، گویی که گدار دارد چشمه الهام خودش را مسخره می‌کند.

"Bande à part" گاهی اوقات چنین بوده است. به‌عنوان «گدار برای افرادی که گدار را دوست ندارند» به‌عنوان برخاسته‌ای از آثار این کارگردان تلقی می‌شود. در هر صورت، هر فردی که تا به امروز فیلم های گدار را دیده باشد، به سرعت اجزای آسیاب کار او را در آن نقطه درک خواهد کرد. به عنوان مثال، کسی با صدای بلند یک اثر نوشتاری مثال زدنی را مطالعه می‌کند، این بار یک مربی انگلیسی در کلاهبرداری از تکنیک‌های یادگیری زبان. تحلیل اجتماعی لیبرال وجود دارد، زیرا این دو قانون شکن با مطالعه بخش‌های تکان دهنده‌ای از روزنامه‌های پاریس زمان را می‌کشند. به همین ترتیب تکان دهنده است، زیرا در مشهورترین صحنه فیلم، اودیل، فرانتس و آرتور در طرح آنها برای یک رقص خط سرگرم کننده در یک بیسترو دخالت می کنند، که داستان نویس در آن افکار ضمنی خود را به ما می گوید.

و سپس. ارجاعات فراوان گدار به استاندارد فیلم وجود دارد. «Bande à Part» عمیقاً با روح فیلم‌های نوآر آمریکایی اشباع شده است، که با طرح فرار اشتباه مطابقت دارد، با این حال، به همین ترتیب نشان‌دهنده‌ی دلتنگی و احساسات مثال زدنی است که به آن سبکی و جذابیت می‌دهد که من از یک فیلم پیش‌بینی نمی‌کردم. با این شخصیت های خاص «Bande à part» ممکن است در میان بزرگ‌ترین آثار هنری فیلم نباشد، اما مهم و جالب است و مخصوصاً برای علاقمندان فیلم‌های فرانسوی اواسط قرن ارزش دیدن دارد.

من به بررسی کوتاهی از افراد دیگری پرداختم که در مورد دسته جداافتاده‌ها اظهار نظر کردند و در میان برخی هوس کردم که دسته جداافتاده‌ها را چیزی نه چندان خارق العاده بنامند. برای بهتر و تاسف بیشتر، گدار یک تهیه‌کننده فیلم یک فیلمساز است، به این معنی که کارهای او برای افراد دیگری که می‌توانند هنرپیشه‌اش را با هم ترکیب کنند تا برای شرکت‌کنندگان عادی فیلم بازتر باشد. این قطعاً یک توضیح ضمنی به عنوان یک توضیح ادعایی نیست. آن صنعتگران غیرمعمولی که به دنبال شمایل‌بازی هستند، تفاوتی بین روشنایی و مبهم به سختی قابل تشخیص است و گدار، در به یاد ماندنی‌ترین مجموعه فیلم‌هایش، این گزینه را داشت که افرادی را که تا حدودی از نمایش‌های فیلم دهه 50 فاصله گرفته بودند، ترسیم کند. (یا به طور متناوب) مانند هجوم فرانسوی ها در دهه های 50 و 60 برای چیزهای جدید آماده شده اند.

مسلماً، اولین نمایش توصیفی فیلم از نظر علاقه و ماندگاری دچار تزلزل می شود، به ویژه وقتی که اکنون دیده می شود، به عنوان جمعیت. پیش بینی مرگ، انفجار یا تبلیغات جنسی در 10 دقیقه ابتدایی داستان. با این حال، هنگامی که آرتور بروسور کارنا اودیل را فریب می دهد، شوخ طبعی، اظهارات فیلم، ارتباط انسانی را واقعاً به تصویر می کشد، و در برخی موارد بازی کلامی و واقعی شیطانی بین قهرمانان مرد، دسته جداافتاده‌ها را تبدیل به لذتی برای تماشا می کند.

دسته جداافتاده‌ها به گذشته (در بیانیه‌های مختلف سینمایی و علمی قابل‌توجه)، حال را می‌پذیرد، به‌گونه‌ای که فیلم‌های آن دوره نمی‌توانستند انجام دهند (یا به سختی به پایان می‌رسند)، و در برابر آن ایستادگی می‌کند. آینده به گونه ای است که چند فیلم از دهه 60 انجام می دهند. علاوه بر این، شیوه ای که در آن تعداد زیادی از عوامل واقعی سینمایی در 35 سال اخیر را به تصویر می کشد (تصویربرداری منطقه ای، توسعه دوربین دستی واقعی و کاذب، نورپردازی طبیعت گرایانه، گریم، و ارجاعات جریان اصلی جامعه) به نظر می رسد. در حال حاضر طبیعی است، اما نقاط عطف معتبری برای آن دوران بوده است.

همانند فیلم کازابلانکا، فیلمی که حتی در زمان نمایشش ساخته شد، گروه پاریه ها مسیر خود را به یک کل قوی تبدیل می کند، حتی زمانی که به نظر می رسد در حال پرواز است. ، استراتژی ای که باعث می شود آن طور که انتظار می رود و به سختی ساخته شده است، احساس شود. این فیلمی است که توسط یک صنعتگر ساخته شده است و توانایی بازگو کردن یک داستان را دارد، هر چند که او به دارایی های خود برای رفع ابهامات غیرقابل پیش بینی ها متکی است.

این یک فیلم قابل کاوش است و 40 سال بعد، به این صورت است. اما 97 دقیقه قدرتمند (95 دقیقه در ایالات متحده آمریکا).

دو تن از افراد کم زندگی پاریس (فرانتس و آرتور) در یک کلاس انگلیسی با یک خانم جوان دوست داشتنی (اودیل) آشنا می شوند. نه چندان دور من متوجه شدم که دسته جداافتاده‌ها را نمی توان برای صحت آن در نظر گرفت - این دو نفر هرگز نمی توانستند روی انگلیسی تمرکز کنند. آن دو به اودیل تسلیم می شوند. زمانی که او متوجه می‌شود که در خانه‌اش مستاجری وجود دارد که یک بسته پول دارد، این دو نفر به دنبال دریافت پول نقد می‌شوند و اودیل را به عنوان یک شریک ثبت نام می‌کنند. داستان همین است، با این حال در فیلم Band of Outsidersی مانند این، داستان این تصور را به وجود می‌آورد که نمایش تصادفی است.

و نمایش با من ارتباط برقرار نکرد. اودیل به اندازه کافی در بی گناهی خود درگیر است، با این حال فرانتس و آرتور در حال شسته شدن هستند. گدار در یک دستاورد قابل توجه متوجه شده است که چگونه پاریس را وحشتناک جلوه دهد. دسته جداافتاده‌ها باید در دیترویت فیلمبرداری می شد. مه غالب است و کیفیت فیلم تا حدودی دانه دانه است و این تصور را ایجاد می کند که در یک مه خفیف، حتی در داخل خانه نگاه کنید.

گفتن اینکه چگونه این کار را انجام دهید دشوار است. شاید این یکی از اهداف بود، اما طبقه بندی های ترکیبی برای من به یک کل تبدیل نشد. موسیقی شوخی مرا ترغیب کرد که این را به عنوان یک شوخی بپذیرم، با این حال صحنه های مختلف، شبیه به قتل، بر خلاف آن کار می کرد. چند بخش هوشمندانه وجود داشت، مانند اینکه فرانتس و آرتور جوراب‌های تیره اودیل را کاملاً روی صورتشان در هنگام وقوع جرم بپوشند. بدون باز شدن چشم، آنها هرگز نمی توانستند چیزهای زیادی را ببینند. این همان چیزی است که صحنه‌ها را می‌پسندند، و گذراندن این سه نفر از لوو برای ایجاد یک استاندارد سرعت، باعث شد تصور کنند که این می‌تواند پوچ‌ترین طنز باشد.

ملاقاتی با گدار (به نظر می رسد دکتر استرنج لاو) در موارد اضافی دی وی دی وجود دارد که در آن او در مورد بخشی از دستورات فیلم موج نو فرانسه صحبت می کند. رشته اصلی که در آن مصاحبه از آن فرار کردم، خواست گدار برای کنار گذاشتن استراتژی ها و واژه های رایج گذشته بود. در هر صورت، معمولاً بینشی در رویه‌های تنظیم‌شده وجود دارد و پیش پاافتادگی‌ها بدون وجود اثری از اعتبار در آنها، وضعیت خود را به دست نمی‌آورند. با توجه به دیدگاه گدار، او می‌تواند دائماً با سرزنش کارشناس به خاطر گرفتار شدن بیش از حد در گذشته، هر تحلیلی را منحرف کند. و این روشی است که به طور منظم شکستگی را بررسی می کنم. نزدیک به دورترین حد دسته جداافتاده‌ها به طور کلی کوتاه، من واقعاً در فواصل زمانی منظم به ساعت نگاه می کردم.

Bande a Section بهترین فیلم گدار نیست، اما به طرز فجیعی نزدیک است به عظمت A Session de Soufflé و به ویژه Pierrot Le Fou یا End of the هفته دست یابد. چیزی که الان در مورد فیلم (و در واقع، تقریباً فیلم های اشتباه گدار) بیشتر از همه نظرم را جلب می کند تمام طنز است. خواه هدفمند باشد، تماشای این سرگرمی‌کنندگان جوان فرانسوی که مواضع و مواضع سارقان را به نمایش می‌گذارند، به نظرم می‌رسد که توسط چاپلین یا کیتون یا لوید ساخته شده است. آنها جوک‌بازهای آرامی هستند که به آنها احترام می‌گذارند و برای آن بهتر است.

اگر اودیل در فیلم Band of Outsiders واقعی به‌عنوان یک دلسوز (به‌طور صحیح‌تر یک Heartfelt) نشان داده نمی‌شد، فکر می‌کردم خارج از پایه بودم. این شخصیت‌ها، شبیه به نویسندگان اواسط قرن نوزدهم، خود را دیوانه‌وار، وحشتناک و پرخطر تصور می‌کنند که باید آگاه شوند، در هر صورت، به عنوان یک قاعده کلی، آنها در بازی‌ای بازی می‌کنند که کاملاً درک نمی‌کنند. مانند بایرون، آنها تصور می کنند که دستورالعمل ها را درک می کنند، در پایان روز از تب در طی یک درگیری یونانی عبور می کنند. بدیهی است که من به صورت تمثیلی صحبت می‌کنم، زیرا در اینجا حتی یک درگیری در جزایر دریای اژه وجود ندارد، با این حال در مورد بایرون یا ورتر جوان و اودیل، آرتور و فرانتس چیزی تماس‌گیرنده و احمقانه وجود دارد.

من فکر می‌کنم به همین دلیل است که فیلم‌های اشتباه گدار معمولاً با من صحبت می‌کنند. آنها به شخصیت ها متفکر هستند و در عین حال حماقت آنها را درک می کنند. سخت است که در هنگام گریه کردن بر مبارزات مرد جوان، دردسرهای ورتر جوان را مطالعه نکنی و پوزخند بزنی. مشابه همان چیزی است که در Bande a Section یا A Session de Soufflé انتظار می رود.

ظاهراً، فیلم به این صورت است که اودیل، یک بانوی جوان خوش‌پذیر، با دو آدم هوس‌باز می‌آید. هر سه بر اساس توافقی برای گرفتن ثروت از عمه اودیل ترک می کنند. این ترتیب، بدیهی است که شامل یادگیری زبان انگلیسی، شرکت در کلاس رقص، برقراری مجدد مرگ بیلی جوان، و هجوم بردن از طریق لوور است. کدام نقشه بزرگ سرقت را انجام نمی دهد؟ چنین تحقیر آمیزی گزینه هوشمندانه ای برای فیلم است و به تایید من می افزاید که این در واقع یک رام کام متضاد است (نه کمدی سبک). به نظر من به تفاوتی که بین دنیای واقعی و ژست گرفتن به سختی قابل تشخیص است نگاه می‌کند، سبک است، اما بی‌اهمیت نیست.

Bande a Section به‌عنوان یکی از بهترین دستاوردهای موج نو فرانسه شایستگی تحسین را دارد و به ورود خارق‌العاده‌ای به آن سبک تولید فیلم برای افراد بی‌روشن می‌پردازد.

"برای افرادی که اکنون ظاهر می شوند، چند کلمه را پیشنهاد می کنیم که بی رویه انتخاب شده اند... سه هفته زودتر. یک انبوه پول نقد. یک کلاس انگلیسی. خانه ای در کنار آب. یک دختر صمیمانه."

دستور پخت ساده ترین فیلمی که ساخته می شود. این همان چیزی است که تارانتینو برای مدتی به ظاهر غیرقابل درک تلاش کرده است بسازد، چیزی که «داستان عامه پسند»، در انفجارهای دوره ای، در آستانه وجود است. با این حال، آن فیلم بیش از حد بی میل است، تلاش خوبی انجام می دهد. این بدان معنا نیست که گدار در زمان ساخت دسته جداافتاده‌ها از کاری که انجام می‌داد آگاه نبود - همه نویسندگان هستند، ما باید بدانیم. در هر صورت، فکر نمی‌کنم گدار بیش از حد تلاش می‌کرد خونسرد باشد، فکر می‌کنم اخیراً این کار را کرده است. این یک فیلم اشتباه متواضعانه است، به گفته برخی، به هیچ وجه بیش از حد جذاب نیست، تکرار "Breathless"، و در کمال تعجب، بخشی از دیگر فیلم‌های تروفو هیولای موج نو... "ژولز و جیم" و "شلیک کن" نوازنده پیانو" ذکر شده است.

اما این همه بخشی از افسون دسته جداافتاده‌ها است. گدار، شماره 1 من، می تواند به طرز وحشتناکی غرورآفرین باشد و به طرز فجیعی برای خود مهم بوده است. در صورتی که به طور قابل اعتمادی فیلم های آزمایشی می سازید که فکر می کنید در حال آزمایش هستند، با این فرض که به طور مداوم دیدگاه خود را در مورد آنچه که فیلم عالی را در بر می گیرد تنظیم می کنید، اگر به اظهارات و مراجع و استدلال و متفکران توجه داشته باشید، حتماً این کار را خواهید کرد. خود مهم در حال حاضر و دوباره. «گروه بیگانگان» یک فیلم اشتباه غلیظ با ذهنی خارق‌العاده، شخصیت‌های سرگرم‌کننده، نمایشگاه‌های عالی و داستانی بسیار بازگو شده است، و این همه چیز است. این یک فیلم باورنکردنی است به این دلیل که در این که هست فوق العاده است.

فیلمنامه فوق العاده است. مبادله طلا است، انرژی داستان هرگز به عقب برنمی‌گردد، ما متوجه می‌شویم که واقعاً می‌خواهیم با این افراد و اهداف آن‌ها آشنا شویم، و هوای تحقیرآمیز و باحال فیلم چیز بسیار شگفت‌انگیزی است. یا دوباره تجربه، بلکه. عکاسی باورنکردنی توسط Raoul Coutard. همه بهترین قطعات را می شناسند: لحظه سکوت، صحنه رقص، بازدید از لوور. ژرف اندیشی در آن چارچوب ذهنی فیلم مورد نیاز نیست، این یک شادی است، آسان است (هر چند که با کمی پیچیدگی می توانید آن را به عنوان گدار بررسی کنید که به نیاز ایده آلیسم، صریحاً به عنوان فیلم، علاوه بر چیزهای دیگر) نگاه می کند. لذتی عالی از آغاز تا پایان و یکی از فیلم های شماره 1 من. قابل توجه، هنوز بهترین فیلم گدار.

فیلم کوچک بزرگ و قابل تماشا گدار یک تجدید کننده واقعی است که بسیار مورد نیاز است. بی زحمتی سبک واقع گرایانه و روح جوان و احمقانه قهرمانان آن به آن واقعیتی می بخشد که در سطوح مختلف معتبر به نظر می رسد. طرح گیرا است، نواحی درخشان هستند، پیشرانه‌ها پیش می‌روند و موسیقی پر جنب و جوش کاملاً کاملاً برای زمان و مکان است.

آنا کارینا در نقش اودیل فوق‌العاده جذاب است. دوربین به سادگی او را گرامی می‌دارد، در هر صورت، وقتی لباس پوشیده است، صورتش بی‌عیب صفحه را روشن می‌کند. چشمان او درخشان و خوش‌آمد هستند و شخصیت او ترکیبی عالی از آسیب‌پذیری صادقانه و پیچیدگی بازیگوش است. دو همبازی او چند «بچه‌های احتمالی» کمیک با یک نقشه هستند، و اینکه چگونه این طرح و ارتباط آنها با او و با یکدیگر، ساختار خرد داستان را در روند ایجاد می‌کند. یک طرح معقولانه برای بچه‌بازی‌ها وجود دارد. دو مرد از تجربه بازی کردن به عنوان جنایتکار لذت می برند و صحنه هایی از فیلم آمریکایی شماره 1 خود را به یاد می آورند، هر یک از سه شخصیت بلند می شوند و بلافاصله "مدیسون" را در یک اغذیه فروشی و ماشین ورزشی بیچاره سیمکا که در آن هستند می رقصند. سفر دریایی در سراسر جهان بیش از یک بار انجام شده است و به طرز وحشیانه ای روی حاشیه ها و تکه های زباله حیاط کوبیده شده است. بچه های معمولی...

به نظر می رسد که بخش پاریس از باند A به طور کلی از نقاط عطف پیچیده و پیچیده طبیعی (به غیر از آن صحنه کوتاه معروف در لوور) و به رغم با توجه به اینکه سال 1964 است، کل منطقه به سبکی پیش از نبرد به نظر می رسد با تبلیغات نقاشی شده بر روی دیوارها و جاده های بدون پوشش ترافیک و پیاده روی به شیوه ای غیرقابل باور امروزی. فرهنگ بیسترو بیشتر بر پایه جاز معمولی است تا راک اند رول و به طرز شگفت انگیزی، نحوه لباس پوشیدن شخصیت ها دارای تمام ویژگی های مربوط به دوره ای است که در این مقطع به دلیل لرزش جوانی گدار و همبستگانش بی عیب و نقص است. تهیه کنندگان فیلم موج نو در پیشرفت کمک کردند. شاید بیتلز جهان را شگفت زده کرده باشد، اما هنوز به این محله پاریسی نرسیده بودند.

فیلمبرداری با توجه به الزامات عالی است، در حالی که تغییرات و ارزش های کلی خلقت به طور مشابه قابل توجه هستند - چیزی که نیست با توجه به گرایش موج نو به سبکی خام و غیرقابل انتظار کاملاً قابل انتظار است.

همه چیز در دسته جداافتاده‌ها واقعاً کار می کند و به تازگی DVD را خریداری کرده ام (به دلیل عدم پخش تلویزیونی جدید) می توانم ببینم من در آینده بارها و بارها آن را تماشا می کنم. پیشنهادی.

گروه طردشدگان به عنوان یک «فیلم گدار برای افرادی که واقعاً گدار را دوست ندارند» به تصویر کشیده شده است. همانطور که اتفاق می افتد، من نمی توانم گدار را تحمل کنم که برای من وحشتناک ترین فیلم فرانسوی را مورد خطاب قرار می دهد. من از اکثر فیلم‌های فرانسوی متنفرم، زیرا به نظر می‌رسد این فیلم‌ها صرفاً دو ساعتی هستند که صراحتاً با یکدیگر فلسفه می‌کنند و صحبت می‌کنند. در برخی موارد فیلم‌های فرانسوی کاملاً هستند (دستمزد وحشت، عشق هیروشیما، مرد بلوند بلند با یک کفش تیره، شهر بچه‌های گمشده) با این حال احساس می‌کنم اکثریت قریب به اتفاق فیلم‌های فرانسوی که در زندگی‌ام پیدا کرده‌ام دقیقاً بوده‌اند. دقیقاً چیزی که در مورد گدار متنفرم.

بنابراین، گروه Outcasts برای کسی که نمی تواند گدار را تحمل کند چگونه است؟ یه جورایی یه هوج. گروه بندی های فوق العاده ای در دسته جداافتاده‌ها وجود دارد. یکی که در آن سه شخصیت اصلی تصمیم می‌گیرند لحظه‌ای سکوت داشته باشند، یکی دیگر جایی که می‌رقصند در حالی که داستان‌نویس به شما اطلاع می‌دهد که به چه فکر می‌کنند. علاوه بر این، دقایق مختلفی وجود دارد که شامل بحث‌های طولانی و طاقت‌فرسا می‌شود که هیچ علاقه‌ای به آن‌ها ندارد.

گاهی اوقات شما کمی از هر دو می‌فهمید. صحنه‌ای وجود دارد که در آن یک مربی بی‌وقفه شکسپیر را درک می‌کند، و در ابتدا به نظر کسل‌کننده است و انگار قرار است تا ابد ادامه پیدا کند. در هر صورت، یک مزاحم آرام و جذاب وجود دارد که در حین بررسی ظاهر می‌شود که نسبتاً جذاب است.

بنابراین، فکر می‌کنم دسته جداافتاده‌ها درک درستی از آنچه گدار در فیلم Band of Outsiders‌هایش دنبال می‌کند به من می‌دهد. علاوه بر این، این باعث می‌شود که دلیل اینکه هال هارتلی، که دوستش دارم، می‌گوید گدار تأثیر قابل‌توجهی دارد را درک کنم (فیلم‌های هارتلی نیز بحث‌های معناداری با افرادی دارند که با یکدیگر صحبت می‌کنند، اما تبادل او خاص و جذاب است، که بسیار است. un-Godard.

داستان شامل دایره‌ای از درام و غارتگر ترتیب‌داده‌شده است که یک خانم احمق و دو مرد را برجسته می‌کند، یکی یک روکش مهم و دیگری یک پتوی خیس کوچک (معمولاً او کشش قابل توجه را بهتر ترجیح می‌دهد). مانند اکثر فیلم‌های موج نو فرانسوی که به ساخت فیلم‌های طبقه‌بندی افتخار می‌کنند، گدار اکثریت قریب به اتفاق انرژی و تنش را از نوع اشتباه در دسته جداافتاده‌ها تخلیه کرده است، بنابراین داستان هرگز قانع‌کننده نیست و چرخش‌های جزئی فیلم بی‌اثر به پایان می‌رسد و به نظر می‌رسد که ایده ای نابهنگام است. با این حال، علاقه ای به همکاری بین این سه قهرمان وجود دارد.

دسته جداافتاده‌ها تا حدودی نور گدار است، به همین دلیل فکر کردم که واقعا وات است. چبل من موافقم که ارزش دیدن را دارد، علیرغم این واقعیت که در نهایت در مقایسه با تعداد کمی از فیلم‌های فرانسوی که من دوست داشته‌ام، در رتبه دوم قرار دارد.